Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
7.
Patrzącnadziewczynę,Jakubmyśli,żekiedyśbar-
dzolubiłswojezajęcie.Tapracamaprzecieżdobre
strony.Tyleżejużnapoczątkutakzwanejkarierysta-
nąłnarozdrożu:niewytłumaczalnaduchowośćprze-
ciwkonauce.Jednegozdrugimniesposóbpogodzić.
Jakonauczycielakademicki,doktornaukspołecznych,
pozostawałwiernywiedzy.Ajednocześniepodrugiej
stroniebarykadyspotykałsięztymwszystkim,co
tłumaczyćmiałBóg.
–Wspomniałaśokrzyżu?–spoglądaPauliwoczy.
–Comiałaśnamyśli?
–Ajesteświerzący?
Mężczyznasięuśmiecha.Pytanieretoryczne…
Dziewczynamaprawopytać,choćdawnogoniepyta-
noocośrównieoczywistego.Tak,wierzy,wKościół
napewno,aleczywBoga?
–Owszem.Niewyobrażamsobieżyciabezwiary–
odpowiada.–Aty?
–Wierzę–mówiPaulina.–Niejestemszczególnie
religijna,mimotochodzędokościoła.Wtakichmiej-
scachniemożnainaczej,jajednakwierzędlasiebie.
–Rozumiem.
–IwkrzyżwKamienicyteżwierzę.
–Wco?–pytaJakub,jakbynicotymniewiedział.
–Myślałam,żesłyszałeś:wewsipodPaczkowem
nakrzyżupojawiłsiękrwawynapis.Sensacjanacałą
Polskę.Byłamtampotym,jakgozauważono.Obok
stałokilkazniczy,terazsąsetki.Mówią,żetoznak.
24
