Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
36
GRAWITACJA
Rysunek3020Niewszystkieukładyodniesieniasąukładamiinercjalnymi.Rysunek
przedstawiaczterywyidealizowanelaboratoriaporuszającesięwświeciewypełnio-
nymcząstkamiswobodnymi.Każdelaboratoriumokreślapewienukładodniesienia
(patrzrys.3.1).Załóżmy,żedolnelaboratoriumstanowiinercjalnyukładodniesie-
nia.Najwyższelaboratorium,któreporuszasięzestałąprędkościąwzględemdolne-
go,równieżstanowiinercjalnyukładodniesienia,natomiastdwapozostałelaborato-
ria,wirującewzględempierwszego(zlewej)lubporuszającesięzprzyspieszeniem
(zprawej)niedefiniująukładuinercjalnego.
Otrzymanywtensposóbukładwspółrzędnychnazywamyukładem
Układinercjalny
inercjalnym2.
ZasadydynamikiNewtonaprzybierająnajprostszą,standardową
postaćwinercjalnychukładachodniesienia.Obserwatorwinercjal-
nymukładzieodniesieniamożezdefiniowaćtakiparametrt,żewraz
zezmianąwartościtegoparametrupołożeniewszystkichcząstekswo-
bodnychzmieniasięzestałąprędkością.Tenparametrtoczas.Ruch
dowolnejcząstkiswobodnejmożnaopisać,podającjejwspółrzędne
jakofunkcjeczasux(t),y(t)iz(t).Przyspieszeniecząstkijestrówne
zeru:
d2x
dt2
=07
d2y
dt2
=07
d2y
dt2
=0.
(3.2)
Równanie(3.2)wyrażapierwszązasadędynamikiNewtona.
2Istniejelegionsynonimówużywanychnaokreślenieukładówinercjalnych;naogół
stanowiąonejakiśskrótokreśleniainercjalny(inercyjny)kartezjańskiukładodniesienia.
