Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Rozdział3
Wktó
rympozna
jemykulisypocząt
kówdozgon
nejprzy
jaźnisynów
imatek
–Wydajenamsię,żepanisynprzejawiaobjawyniezdrowej
fascynacjiśmierciąijejsymboliką–poinformowałamamęKocia
dyrektorkaszkoły.
–Niewydajesięwam–westchnęłasmutnomamachłopca.
–Przejawia.
–Icopaniztymzrobiła?–dyrektorkamrugałaskonsternowana.
–Acomiałamzrobić?Poszliśmydopsychologa,Kociorozwija
sięnormalnie,matylkojednąpasję,którąwszystkimtrudno
zaakceptować,aprzecieżwszyscykiedyśumrzemy…
–Ależ,proszępanią!
–Proszępani–machinalniepoprawiłająmamaKocia.
–Nomówię,proszępanią!To…to…to…cotowogólejest?
–zapiaładyrekcja.
Mamachłopcawzruszyłaramionami.
–Czypaniwie,żeKonstantyopowiadahistoriemrożącekrew
wżyłachkoleżankomzklasy?Jajużmiałamczteryinterwencje!
–Jakieinterwencje?–zdziwiłasięmamaKocia,oczami
wyobraźniwidzączbrojnąakcjępolicyjną.
–Matczyne!–dyrekcjazłapałasięzabujnąpierś.Mamachłopca
niebardzomogładojść,czytengestoznaczał,żedyrekcjajestbliska
zawału,czyżechodzijejopodkreśleniematczynejmiłości.
–Kociojestraszy!
–Wjakisposób?
–Żeumrą!
–Boumrą.
–Ależ!
MamaKociasiedziałaspokojnienakrzesełkuiczekałanakolejne
zarzuty.
–Ależ!–dyrekcjapotarłaszyjęiskrzywiłasię.
–Ależco?–zainteresowałasięuprzejmiekobieta.
–Ależtoniejestinformacjadlamałychdziewczynek.
–Dlaczego?–zdziwiłasięmamaKocia.
