Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Otoion!–Julietwskazujenatłumwychodzącyprzezbramki.Nie
mampojęcia,nakogodokładnie.Widzęwieluchłopakówwnaszym
wieku,aMacmógłbybyćdosłowniekażdymznich.Julietopisała
gotakmdło,żeniemamwysokichoczekiwań.
Awtedyjakiśchłopakdonasmacha.
Mojeprzypuszczeniaokazałysięsłuszne.
Wyglądajaktypowybrytyjskibiałychłoptaś.
Widzinas–awzasadzieJuliet–imachawnasząstronę.Uśmiecha
się.Chybajestdośćatrakcyjny.Masymetrycznerysytwarzy.Nosi
takąsamąfryzuręjakwszyscychłopcyteraz.Wyglądatrochę,jakby
zaprojektowanogowlaboratorium.Samaniewiem.Wyglądajak
koleś,którypowinienmisięspodobać.
Kiedysiędonaszbliża,Julietzostawiamnieniecoztyłu.
–Hej!–mówi.Wydajesięzdenerwowana.
–Hej!–odpowiadaon.Jegogłosteżdrży.
Obojesiędosiebieuśmiechają,potemonwyciągadoniejramiona,
aonastajenapalcachiobejmujego.
Ach.Chybarozumiem,cotusiędzieje.
–Jakminęłapodróż?–pytaJuliet,kiedysięodsiebieodrywają.
–Nienajgorzej–odpowiadaMac.–Wiesz,jaktojestzpociągami.
Onakiwagłowązuśmiechem.
„Wiesz,jaktojestzpociągami”.
Zanimzostanęmuprzedstawiona,przezniekończącesiędwie
minutyuprawiająsmalltalk.
–Ach,tak!–mówiJuliet,obracającsięizogromnymzaskoczeniem
dostrzegając,żewciążtamjestem.–Tomojaprzyjaciółka,Angel.
