Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Julietbrzmi,jakbywyszłazfilmówoNarnii,Macbardziejjakczarny
charakter.
–Zróbto,proszę–mówiJuliet,kiwającgłowązentuzjazmem.
Nieprzyszłobymidogłowy,żeJulietmożezainteresować
Radiohead.OczywiścienumeremjedenjestdlaniejTheArk,ale
wogólenajbardziejlubipoprockaienergicznepiosenki.Niestare,
smutneRadiohead.
–Bardzolubięklasyczne,najntisoweindie–ciągnieMac.–Może
tonietypowe,alelepszeniżsłuchanieoczywistychrzeczy.
–Och,napewno.–Julietuśmiechasiędoniego.
–Cieszęsię,żemogępogadaćztobąomuzyce.–Macuśmiechasię
szeroko.–Wszkoleniktnielubitego,coja.
–NaprzykładTheArk?–pytaJuliet.
–Dokładnietak.
MacrozpoczynamonologopodobieństwachmiędzyTheArk
aRadiohead,twierdząc,żedostrzegapewnąinspiracjęwniektórych
spokojniejszychpiosenkachchłopaków,alejasięwyłączam.Facet
gadaprawietylesamocoja,alemadziesięćrazywięcejróżnych
opinii.Julietzapewnewidziwnimekscentrycznegomuzycznegonerda
ipewniejestemdoniegoźlenastawiona,bomyślałam,żebędęznią
wtymtygodniusamnasam,aleciąglesobiewyobrażam,żektoś
dzwonidoniegozważnąwiadomością,Macbiegniezpowrotem
nastacjęmetra,wsiadadopociąguinigdywięcejniewidzimy
gonaoczy.
*
NawetwobecnościbabciJulietczułamsięjakpiątekołouwozu.Nie
sposóbtegouniknąć.WtymscenariuszuMaciJuliettoFerrisBueller
iSloane,ajajestemCameronem.Ztymżeonisążałośni,ajanie
mamdrogiegosamochodu.
Kiedyidęnagórę,żebyodmówićwieczornąmodlitwę,czuję
