Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
aszczególnie,jakpanopowiadałotychbrylantowychkolczykach.
Nawetiprzedkolczykamimisiępanpodobał,chociażmapantwarz
ponurą.Dziękujępanuzaobiecanefutroiubranie,niezadługomisię
przydadzą.Aipieniędzywchwiliobecnejniemamanigroszaprawie.
–Pieniądzebędą,dowieczorabędą,przyjdźtylko!
–Będą,będą–wtrąciłurzędnik–jeszczeprzedwieczorem,przed
zachodemsłońca!
–Apłcipięknejjesteśksiążęamatorem?Mówodrazu!
–Jan…n…nie!Japrzecież…Panpewnoniewie,żejazpowodu
chorobyzupełniekobietnieznam.
–Kiedytak–krzyknąłRogożyn–wychodzinato,żejesteś,
książę,pomylony,atakichBógkocha.
–Tak,takichBógmiłuje–wtrąciłurzędnik.
–Aty,pieniaczu,chodźzemną–zwróciłsięRogożyn
doLebiediewaiwszyscywyszlizwagonu.
Skończyłosięnatym,żeLebiediewdopiąłswego.Wkrótce
hałaśliwabandaskierowałasięwstronęWozniesieńskiego.Książę
musiałzawrócićnaLitiejną.Wilgotnobyłoimokro;książęwybadywał
przechodniów;okazałosię,żemazetrzywiorstydrogi.Postanowił
jechaćdorożką.
