Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
łagodnerysytwarzytejparywśrednimwieku.
Dotykamrogu,tegoniezamalowanego,najdelikatniejjak
potrafię.Żebysobieudowodnić,żetenmomentjestrzeczywisty.
Odzywamsięgłosempełnymszacunku.
–Tojestcudowne.Wcałymszkicownikumasztakieportrety?
Joshzamykagoiprzesuwazpowrotemdosiebie.Stronynotesu
sągrubeodużywania.Naokładceumieściłnaklejkęwkształcie
Ameryki.Wjejpoprzekodręcznienapisano:WITAJ.Niewiem,
cotooznacza,alepodobamisię.
–Dzięki–znowusiędomnieuśmiecha.–Mamwnimróżne
rzeczy,aletak.Głównieportrety.
–Awolnoci?
Marszczybrwi.
–Co?
–No,czyniepotrzebujeszichzgody?
–Żebyichrysować?–pyta.Kiwamgłową,więckontynuuje.
–Niee.Niewykorzystujęichdoniczegospecjalnego.Tonawetniejest
mójdobryszkicownik.Widzisz?Niemogęusunąćzniegostron.
–Częstotorobisz?Rysujeszobcych?
–Pewnie–sięgapalcemwskazującympokubekzkawą.
Niedalekopaznokciamananimplamęczarnegotuszu.–Żebybyć
wczymśdobrym,trzebaćwiczyć.
–Achceszpoćwiczyćnamnie?–pytam.
RóżwykwitanapoliczkachJoshadokładniewchwili,wktórej
Abeniedbalestawianastolikudwatalerzyki,rosółisernik,izwraca
siędomnie:
–Nicinnegoniemamy.
–Merci–mówię.
–Denada–Abeprzewracaoczamiiodchodzi.
–Zczymonmaproblem?–pytam,pałaszującsernik.
–OBożekochany,jakietodobre–bełkoczęzpełnąbuzią.–Chcesz
kawałek?
–Yyy,nie,dzięki–Joshwyglądanaspeszonego.–Sprawiasz
wrażeniegłodnej.
Zaczynamzradościąpożeraćresztę.
–Więcmieszkaszgdzieśblisko?–pytapochwili.
Przełykam.
–Dwieminutystąd.
–Jateż.Dziesięćminut.
Muszęwyglądaćnazaskoczoną,bowyjaśnia:
