Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
1
BIAŁASUKNIAIOGNISKO
Dopokojuwpadasłońceiświeciwprostnarozłożonąkanapę,
naktórejwłaśnieleżę.Niemamnajmniejszejochotywstawać,alegdy
zaczynamsiępocić,poddajęsię.Wstajęimocnymruchemprzesuwam
zasłonę,urywającprzytymdwieśrodkoweżabki.
Aniechtoszaragęś!
Siadamzpowrotemikryjętwarzwdłoniach.
Kiedytowszystkosiętakpopsuło?
Wmomencie,gdyFilipwystawiłmnienapośmiewiskoprzedmoją
ijegorodzinączyjużwcześniej?
Takczysiak,towszystkomojawina.Cośjestzemnąnietak.Pani
Krysiakowamarację.To,cowydarzyłosiętydzieńtemu,jestkarą
zato,cozrobiłam.
Niezasługujęnaszczęście,miłośćispokojnerodzinneżycie.
Nikt,ktozabił,natoniezasługuje!
Samaprawda.
–Oli,mogęwejść?
–Jużweszłaś–zauważam.
Ulasiadanakrześleprzybiurku,któreznajdujesiępolewejstronie
odkanapy,izaczynaukładaćporozrzucanekosmetyki.
–Alemasztubajzel.
–Wszystkomijedno.–Wzruszamramionami.
–Ato?–Wskazujesuknięślubnąwiszącąnadrzwiachszafy.–Nie
chceszjejpociąć,wysmarowaćbłotemalbospalić?
–Ula,amymamypopiętnaścielat,żebytakrobić?Pozatym…–
Machamręką.–Gdybytylkotocośpomogło.
–Pomoże.Właśnie,żepomoże.Zaufajmi.
Wstajeiściągamojąwymarzonąkreację.
–Wstawaj.–Patrzynamniezielonymioczamipodkreślonymi
czarnymeyelinerem.
–Ależechcesztozrobićteraz?
–Nie,zarok,wiesz?–Pukasięwczoło.–Podnośteswojekrągłe
pośladkiiidziemy.
–AleUla…–Próbujęprotestować,chociażwiem,żejestem
