Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–NiktinnywOpařanachpaniniepomógł?
–Mieliśmytamlekcje.Nauczycieleinauczycielkibyli
bardziejcierpliwiniżwzwykłejszkole,podczasdrugiego
pobytuwOpařanachukończyłamdziewiątąklasę,czyli
zaliczyłamobowiązkowąpodstawówkę,wdodatku
zwyróżnieniem,cochybanigdzieindziejbymisięnie
udało.Jednakniektóredziecizachowywałysiętam
wstosunkudomnietaksamoobrzydliwiejakwinnych
szkołach.Odrazu,chybawdrugimlubtrzecimdniu
mojegopobytuwszpitalu,straszniemniepobiły,podobno
zato,żezadzieramnosa.Potemjakośdałosię
wytrzymać,niebyłamtamtakączarnąowcąjak
wszkołachpraskich.Możemiałototeżzwiązek
zokresemdojrzewaniaiztym,żezdziewczynek
zaczynałyśmysięzmieniaćwkobiety.
–Chodzipaniodojrzałośćpłciową?
–Tak,oczywiście.
–Comiałapanizasobąwtejkwestii?
–Nic.Aprzedsobąteżnicspecjalnego.[
śmiech
]Ale
tojużinnasprawa.
–Czyjużwtedyzdawałasobiepanisprawęzeswojej
poniekądinnejorientacjiseksualnej?
–Niewiem.Wdomuniktnierozmawiałzemnąotych
sprawach,gdzieindziejteżnie.Pamiętam,żekiedy
miałam12lat,byłamwszpitalunaoperacjiwęzłów
chłonnychizakochałamsiętamwpielęgniarce,miała
jakieś20lat.Byłapoprostumiła,cowpewnymsensie
byłodlamnienowością.Przeztobyłomiprzykro,kiedy
musiałamwyjśćzeszpitala,potemdużooniejmyślałam,
napisałamnawetdoniejkilkalistów.Gdyprzypadkiem
spotkałamjąnaulicy,bardzosięucieszyłam.Aniwtedy,
aninigdypóźniejwogólenieinteresowałamsię
chłopakami.WOpařanachudałomisięnatomiastzbliżyć
dokilkudziewczyn,wiepan,tak,jaktobywawtegotypu
miejscach,gdziesąsamedziewczyny.
–Jaktobywa?
–Dziewczętakładłysięoboksiebiewłóżkui…przecież
sampanwie.Zpoczątkuodmawiałam,alepotem
ciekawośćwzięłagóręidałamsięnamówić.Niedużo
