Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ROZDZIAŁII
Stawiałamopórprzezcałądrogę;byłtoobjawnowyzupełnieiwielcepogłębiającyzłe
wyobrażenie,jakieBessieiAbbotskłonnebyłymiećomnie.Faktyczniestraciłampanowanie
nadsobą;wiedziałam,żechwilowymbuntemściągnęłamjużnasiebiedziwnekary,leczjak
każdyzbuntowanyniewolnik,wrozpaczypostanowiłamiśćdokońca.
–Proszętrzymaćjejręce,pannoAbbot!Rzucasięjakwściekłakotka.
–Wstyd!Wstyd!–wołałapannasłużąca.–Jakietonieprzyzwoitezachowanie,pannoEyre,
bićmłodegopanicza,synaswojejdobrodziejki!Swojegomłodegopana!
–Pana!Jakimsposobemjestonmoimpanem?Czyżjajestemsłużącą?
–Nie;panienkajestmniejniżsłużąca,gdyżnicnierobinasweutrzymanie.No,proszę
usiąśćizastanowićsięnadswojąniegodziwością.
WniosłymnietymczasemdowskazanegoprzezpaniąReedpokojuirzuciłynaotomanę;
natychmiastowymodruchemchciałamzeskoczyćjaksprężyna;dwieparyrąkpowstrzymały
mniewtejchwili.
–Jeżelipanienkaniebędziesiedziećspokojnie,będziemyjąmusiałyprzywiązać–rzekła
Bessie.–PannoAbbot,niechmipannapożyczyswoichpodwiązek;mojezerwałabyodrazu.
PannaAbbotodwróciłasię,byzdjąćzgrubejnogipotrzebnetasiemki.Toprzygotowywanie
więzówidodatkowahańbaztymzłączonauspokoiłymnienieco.
–Proszęniezdejmowaćpodwiązek–zawołałam.–Będęsiedziałaspokojnie.
Inapoparcietychsłówchwyciłamsięrękamisiedzenia.
–No,więcproszępamiętać–rzekłaBessie;aprzekonawszysię,żesięrzeczywiście
uspokajam,przestałamnieprzytrzymywać;terazstałyobydwie,założywszyręce,patrząc
chmurnieipodejrzliwiewmojątwarz,jakgdybyniepewne,czyjestemprzyzdrowych
zmysłach.
–Nicpodobnegonigdyprzedtemniezrobiła–rzekławkońcuBessie,zwracającsię
dopokojowej.
–Aletozawszewniejtkwiło–brzmiałaodpowiedź.–Częstomówiłampani,cosądzęotym
dziecku,apanizgadzałasięzemną.Tochytremałestworzenie;nigdyniewidziałamdziecka
wjejwiekutakbardzoskrytego.
Bessienieodpowiedziała.Pochwilijednak,zwracającsiędomnie,rzekła:
–Panienkapowinnarozumieć,żemaobowiązkiwdzięcznościwzględempaniReed;pani
Reedpanienkęutrzymuje;gdybypanienkęwygnała,musiałabypanienkaiśćdoprzytułku.
Milczałamnatesłowa,gdyżniebyłydlamnienowiną.Odczasujaksięgampamięcią,
słyszałamjużnierazpodobnenapomknienia.Towymawianiemi,żejestemnałasce,obijało
sięomojeuszyjakniejasnazwrotka;bardzobyłoprzykreiupokarzające,aletylkoprzezpół
zrozumiałe.Abbotdorzuciła:
–IniepowinnasiępanienkauważaćzarównązpannamiReedipaniczemdlatego,żepani
łaskawiepozwala,bysiępanienkachowałarazemznimi.Onibędąmielidużopieniędzy,
apanienkaniebędziemiałanic;panienceprzystoibyćpokornąistaraćsięimpodobać.
–To,copaniencemówimy,totylkodlajejdobra–dodałaBessiełagodniejszymgłosem.
–Panienkapowinnastaraćsiębyćpożytecznaimiła,awtedymożebędziepanienkamiała
tutajswójdom;alejeślipanienkabędziegwałtownaiszorstka,tojestempewna,żepaniwyśle
stądpanienkę.
–Aprzytym–wtrąciłaAbbot–PanBógmożepanienkępokarać.Możejejzesłaćnagłą
śmierćwchwiligdywyprawiaćbędziehece,awtedydokądpójdzie?Chodźmy,Bessie,
zostawimyjątu.Niechciałabymzanicmiećtakiegosercajakona.Niechsiępanienka
pomodli,gdyzostaniesama,bojeżelipanienkanieokażeskruchy,tocośzłegomoże
tuprzyjśćprzezkominiporwaćpanienkę.
Wyszły,zamykającdrzwizasobąiprzekręcająckluczwzamku.
Czerwonypokójbyłtopokójzapasowy,wktórymbardzorzadkosypiano,chyba
żeniespodziewanynapływgościdoGatesheadHallzmuszałgospodarzydoużyciawszystkich
pokoi.Ajednakbyłtojedenznajwiększychinajokazalszychpokoiwedworze.
Naśrodku,podobnedotabernakulum,stałołoże,wspartenamasywnychmahoniowych
filarachzkotarązciemnopąsowegoadamaszku;dwawielkieoknazzapuszczonymistale
żaluzjamiudrapowanebyływfestonyifałdyzpodobnejmaterii;dywanbyłczerwony;stół
wnogachłożanakrytybyłkarmazynowymsuknem;ścianymiałydelikatnybeżowykolor
zodcieniemróżowym;szafa,toaleta,krzesłabyłyzciemnopoliturowanegostaregomahoniu.
