Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
*
Matkaniespała,kiedywróciłdodomu.Siedziaławkuchni,
odwróconatyłemdowejścia.Piłakawę.Niezareagowała,kiedy
wszedł,aprzecieżmusiałagousłyszeć.Patrzyłprzezchwilęnajej
zgarbioneplecy.Rzadkosiedziałatakniedbale,zazwyczajwręcz
przesadnietroszczyłasięopostawę.Chrząknął.
–Cześć,mamo.
Odwróciłasię.Przeraziłsię,gdyzobaczyłjejposzarzałątwarz
ipodkrążoneoczy.Zapewneniespałaanichwili,alezaniepokoiłogo,
żenieusiłowałazatuszowaćobjawówzmęczeniamakijażem.
–Cześć–odpowiedziała.
Jejgłosbyłbezbarwny,jakbyniezależałojejjużnaprzekonującej
grzeaktorskiej.
–Dobrzesięczujesz?–zapytał.
Wreszciesięuśmiechnęła.
–Tak.Kiepskospałamipewniedlategowyglądamnienajlepiej.
Pójdęchybazrobićmakijaż.
Peterniemalodetchnąłzulgą.Wciążtroszczyłasięopozory,więc
niejesttakźle.
–Mamo–zaryzykował,kiedywstawała.Spojrzałananiego
pytająco.–Tatamówiłmikiedyś,żektośwPolscecięskrzywdził
idlatego…
Niewiedział,jakdokończyćzdanie.
Machnęłalekceważącoręką.
–Etam…Terazniewydajemisiętojużtakistotne,chociaż
toprawda,żeniemamochotytamwracać.Pokłóciłamsiękiedyś
zeswoimojcem.Jestwielkimpatriotą,zresztątohistoryk,ajabyłam
młoda,zbuntowana,chciałamodrzucaćwzorce,któremiwpajał.
Zmilkła,wreszciepokazałajakieśemocje.Oddychałaszybciej,
palcezacisnęłanafiliżancetakmocno,żezbielałyjejkostki.
–Ocosiępokłóciliście?
Roześmiałasię.Dlakażdegoinnegojejśmiechzabrzmiałby
naturalnie,aleonjużwiedział,żeznówgra.
–Ocośzwiązanegozhistorią.–Uważnieprzyglądałasięsynowi.
–Zdajesię,żeinteresujeszsięterazhistoriąmojegokraju–położyła
szczególnynacisknawyraz„mojego”–więcmożesłyszałeś
opowstaniuwarszawskim?
Pokiwałgłową.Słyszał.Szykowałsięnawetdoprzeczytaniaksiążki
NormanaDavisa,alezabrakłomuczasu.
