Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—znak,żeNiemiecodszedł.Jeszczeprzezmomentcałaczwórka
klęczałapodścianą,nimwszyscyjednocześnieodwróciligłowy.To,
coujrzeli,przyprawiłoichonajwyższezdumienieiodebrałomowę.
Ustópschodówstałynietknięteworkizsucharami,anapierwszym
stopniuleżałatorbazpiękniewymalowanymczerwonymkrzyżem.
Jedyniepolatarceniezostałośladu.
—Coto?Ktoto?—Bysiekzawyłgłosemrannegolwa,alenie
doczekałsięodpowiedzi.
SzybkiJędrekjednymwielkimsusemznalazłsięuwyjścia,lecz
wtejsamejchwilirunąłzpowrotemdorowuijęcząc,trzymałsięza
głowę.Bysiek,DzidekiMilkastruchleli:Niemiecostrzegał,ateraz…
Natwarzachdziecimalowałosięprzerażenie.Uklękliprzykoledze,
daremnieusiłującoderwaćjegodłoniekurczowoobejmująceczaszkę.
RozpaczliwełkanieutrudniałoMilcerozpakowanieapteczki.Wreszcie
uporałasięzniąibiałebandażerozsypałysiępopodłodzeschronu.
—Zabilimibraciszka,zabili—powtarzałarazporazwpotokach
łez.
—Zabili,orany…Zabiliwgłowę—zawtórowałJędrekicałkiem
niespodziewaniepoderwałsięnanogi.
Zamiastkrwawegowlotukuliujrzelinajegoczoleolbrzymiguz,
nabrzmiewającyisiniejącywoczach.Dopieroterazuprzytomnili
sobie,żekiedyJędrekrunąłdoschronu,anijedenstrzałniedobiegłich
uszu.
—Jędruś,braciszku,tyżyjesz!—Milkarozbeczałasięnadobre,
uwieszonanaszyibrata.
Otrząsnąłsięenergicznieodtychsiostrzanychczułości.
—Chłopaki!—krzyknął.—Niechskoczę,widziałemgo,jak
uciekał!
—Tobyłdywersant?—GorączkowepytanieDzidkanie
pozostawiałomożliwościjakiejkolwiekinnejodpowiedzi.
—Dy…co?
