Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
AnetaRzepkaRW2010Kieszenieprzeszłości
–Oczywiście.–Uśmiechnęłasię.–Telefondzwoni.
Katarzynawzruszyłaramionamiitakszybko,jakpozwalałybolącestawy,
podążyładopokoju.Nawyświetlaczumigałnumermęża.
–Halo–powiedziaładosłuchawki.
–Cześć,kochanie–usłyszałaniskimęskigłos.–Jaktam,couwas?
–Wporządku.Padałocałydzień,zimnosięzrobiło,towłączyłampiec.
–Jaksięczujesz?Boli?
–Niebardziejniżzwykle–skłamała.Bolałobardziej.Kiedynadchodziła
jesiennawilgoćichłódprzenikałstawy,reumatyzmintensywniejosobie
przypominał,częstoniepozwalałspaćwnocy,anawetuniemożliwiałchodzenie.
Czasamitrzebabyłowzywaćpielęgniarkę,żebyzrobiłazastrzyk.Tegomężowi
jednakniemówiła,niechcącgodenerwować.Zresztąpocomuzłewieści?
–Olasobieradzizfirmą?
–Oczywiście,przecieżmusi.
–Wrócępodkoniecpaździernika,towszystkosprawdzę,tysięonicniemartw.
–Oczywiście,Marku,niemartwięsię.
–Tokończę.Dbajcieosiebie.
–Tyosiebieteż.Dobranoc.
Odłożyłatelefoniopadłanafotel.Codziennerozmowyzmężem,które
przypominałymałeprzesłuchania,bardzojąmęczyły.Mareknibypytałojej
samopoczucie,aleniewyczuwaławjegogłosietroskianitęsknoty.Telefonował,
żebyskontrolować,jaksobieradzą.Niemalzawszebyłnajakimśwyjeździe.Taka
praca,wszystkorozumiała,aleczułasięsamotnaizepchniętanabocznytor.Kiedyś
byłoinaczej.Mążprzyjeżdżałdodomuniemalcotydzień;terazprzestałomu
zależeć.WinązaobecnystanrzeczyKatarzynaobarczałaswojąchorobę.Bopocóż
komupowykręcanareumatyzmemżona?Alezdrugiejstrony,pocotkwićuboku
człowieka,którywtrudnychchwilachniewyciągniepomocnejręki,niepoda
11
