Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
AnetaRzepkaRW2010Kieszenieprzeszłości
–Przestańszaleć–warknęłagroźnieKornelia.–Wolniejjedź.
–Ajaknasktośgoni?
–Cholera,śmierćnasdogoni,jeśliniezwolnisz!
–Dobra,już.–Olanieznaczniezdjęłanogęzgazu.
–Terazmów,cosięstało.
–Wydzierałsię,żejestemnaciągaczką,żezarazwezwiepolicję,żepowinnam
sięwziąćzauczciwąpracę,itakietam,pajacjeden.
–Ipococitobyło?Przecieżmogłaśsobietękoszulkęsamakupić.
–Dlasportu,kochana,dlaadrenaliny.–Uśmiechnęłasię.Najwidoczniejstrach
ustąpiłmiejscasatysfakcji,żejednakudałojejsięuciec.
–Głupiajesteś–stwierdziłaKornelia,wykonującnerwowygest,którym
zamierzałapoprawićnaramieniupasektorebki.–Niechtoszlag!
–Co?
–Musimywrócić.
–Oszalałaś?
–Zostawiłamtorebkę,awniejportfel,dokumenty...
–Kosmetyki,klucze,komórkęitakdalej–dokończyłaOla.
–Kluczemamwkieszeni.
–No,przynajmniejtyledobrego.Zresztąnawetwięcej,boteraz,jakniemasz
telefonu,przynajmniejKubuśniebędziecięciąglezadręczał.
–Toniejestśmieszne.Zawracaj.
–Niemamowy.
–Dobrze,zatrzymajsię,pojadęautobusem.
–Nagapęchyba,skorokartęmiejskąmiałaśzdokumentami.
–Potrafiszpocieszyć–mruknęłaKornelia.
–Botobezsensutamwracaćisięnarażać.Tejtorebkijużtamniema.
–Sprawdzę–upierałasięKornelia.–Wysadźmnie.
7
