Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
AnetaRzepkaRW2010Kieszenieprzeszłości
Przeszyłjąnieprzyjemnychłód.„Notomójkursrysunkudiabliwzięli”–
pomyślała,zapinająckurtkę.
***
DługowyczekiwanytrzaskbramywjazdowejwyrwałKatarzynęzzamyślenia.
Wstała,podpierającsięozagłówekfotela,ipodeszładookna.Naoświetlonym
ulicznymilatarniamipodjeździezaparkowałoznajomeauto,wysiadłazniego
szczupłapostać,mocnozatrzaskującdrzwiczki.Niewstawiłasamochodudogarażu,
coznaczyło,żezapewnezamierzałajeszczedokądśjechać.
„Ciekawedokąd?”–zastanawiałasięKatarzyna,spoglądającnazegarek.
Dochodziładwudziestatrzecia.
Olawtargnęładodomu,robiącprzytymmnóstwohałasu.Wbutachprzebiegła
przezsalon.
–Cześć–rzuciła,niepatrzącwstronęmatki.–Głodnajestemjakwilk.
–Gdziebyłaś?–zapytałaKatarzyna,powoliidącwstronękuchni.Jejruchy
byłyniecoflegmatycznezewzględunabólreumatycznywpowykrzywianych
stawach.
–ZNeląwgalerii,apóźniejmusiałamjeszczewstąpićdofirmy.Księgowa
potrzebowałamoichpodpisównafakturach.
–Otejporze?
–Poradobrajakkażdainna.
Katarzynawiedziała,żeusłyszałatylkoczęśćprawdy.Znałacórkęiwyczuła
kłamstwo.OdkądOlazarządzała,czyteżraczejpełniłafunkcjęreprezentacyjną
wrodzinnejfirmie,stałasięniezwykleskryta.Chciałauchodzićzasamodzielną
iniezależną.Katarzynapoczątkowomyślała,żeniedopowiedzeniaoraztajemnice
mająjąchronić,zapewnićspokój.Dopierokilkadnitemuzrozumiała,żepostawa
córkiniewielemazwiązkuztroską,asłużyodsunięciuKatarzynyodrodzinnego
9
