Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
doborykaniasięzjednympoważnymuszkodzeniemnaraz.
Niewielemogłazrobićzjednąnogą,jednąrękąikijkiem.
Tenobrótsprawbyłbyczymśprzerażającoprzygnębiającym,gdyby
nietrzyokoliczności.
Popierwsze,mężczyzna,którymiał–przyodrobinieszczęścia–za
chwilęnaniąnawrzeszczeć.Tenpotrafiłnaprawićprawiewszystko.
Podrugie,jegowarsztatjestniedalekotejrzeźni,którąwłaściciele
nazywająkliniką,gdziezdjęlijejprotezy,więcprzynajmniejnie
musiaładalekoiść.
Ipotrzecie,wlokącswójżałosnyiobolałykadłubekwkierunku
warsztatu,zobaczyłamigającewśrodkuświatło.
Podłuższejchwiliszczęknęłazasuwkawdrzwiach.
–Niespieszyłeśsię–wychrypiałaNing’er,poczymwkuśtykała
dośrodka.
Silne,pokrytetatuażamiramionachwyciłyjązwprawą.Kijek
opadłnaziemięzłoskotem.
–1–westchnąłGeRong.–Ning’er,nicdociebienie
trafia?Cobyło,kiedypoprzedniosprzedałaśmojewyrobynaczarnym
rynku?Jakieśwnioski,refleksje,nauczka–nic?
–Popierwsze,jakśmieszzgóryzakładaćtakiscenariusz?Skąd
wiesz,jakczarnybyłtenrynek?Amożeterazjestem
zresocjalizowanąobywatelką?–Ning’erspróbowałasiędumnie
wyprostowaćzapomocąswoichnielicznychkończyn.–Amoże
zostałamkochankąjakiegośplayboyamiliarderaiwysłałamswoje
protezyjakopodarunekdlajegożony,napocieszenie?–GeRong
złapałją,zanimzdążyłaupaść,iprzerzuciłjąsobieprzezramięjak
worekryżu.
–Niesądzę,żezadawaniesięzpopulacjątaitai2mieszkającą
wPekiniemożekogokolwiekzresocjalizować.
–Postawmnie–Nin’gerwydałarozkazfartuchowiGeRonga,
którypachniałfarbamiimetalowymiopiłkami.–Tojestponiżające.
–Powinnaśbyłaotympomyśleć,zanimwybrałaśkarierę
poszukiwaczkizłotawDrugimKręgu–posadziłjąbezceremonialnie
najednymzestołkówroboczych.–Aleniepomyślałaś.
Ning’erobrzuciłagodrwiącymspojrzeniem.
–Proszęcię.Czyprzyszłabymtutaj,gdybymmiałajakiekolwiek
legalneśrodki,bykupićsobieprotezy?
Docholery,polatachużywaniazaawansowanychprotez
zapomniała,jakbardzopotrafiądokuczaćbólefantomowe.Jejgłowa
