Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
4
Barbaraprzygotowywałasięnaspotkanie.ToAgata
wiedziałanapewno.Zresztązauważyła,żeodjakiegoś
czasucórkawyraźniebardziejdbaoswójwygląd,
awweekendywdomujesttylkogościem.Próbowała
podpytaćKlarę,czywie,ktozatymstoi,jednakcórka
zarzekałasię,żeBaśkapostanowiłaniezapeszaćinawet
jejniezdradziłatożsamościchłopaka.BoKlara
obstawiała,żeochłopakatutajchodzi.Matkęodrobinę
toniepokoiło,jednakniezamierzałasięwtrącać,skoro
dzieckowyglądałonaszczęśliwe.Pocichuliczyła,
żecórka–choćskryta–zdecydujesięwreszcie
wtajemniczyćjąwswojąnowąznajomość.Przyglądała
się,jakBasiaczeszedługieblondwłosy,pieczołowicie
upinakoktużprzykarku,jaktuszujerzęsy.Namyśl
przyszedłjejdawnotemuczytanywierszBaczyńskiego,
pisany–notabene–dlażony,Barbarywłaśnie.
Biała
magia.
–Czemutakmisięprzyglądasz,mamo?Nibyczytasz,
ajednakpewnieniemaszpojęcia,oczymbyłaostatnia
kartka.–Uśmiechnęłasięztroską.
–Noniewiem.Przyznaję.Piękniewyglądasz…Jak
kobietazakochana.–Agatazaryzykowała.
–Mamo…–Usiadłanabrzegułóżkaichwyciładłonie
