Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Nino…–łagodnieupomniałjąAleks.
Proboszczbyłzakłopotanyiżebytoukryć,wyciągnąłchustkę
iwysiąkałnos.
–Kościółnienegujezjawisknadprzyrodzonych.Podobnoniektórzy
święciwidywalizjawyztamtegoświata.Aletobyłojużdawnotemu
–zastrzegłsię,zauważywszynatwarzyAleksasceptycznyuśmiech.
–Dawnoczyniedawno,toniemaznaczenia–rzekłaNina
zprzekonaniem.–Oczywiście,możnasięupierać,żebyłtotylko
wypadek,jednakżejauważam,iżprześladujenasdziwnypech.Jestem
przekonana,żetoPaulagonamprzynosi.
Proboszczspoważniał.
–Ktowie,byćmoże.Bywająludzieprzynoszącynieszczęście,tak
jakistniejąfatalnedomy,anawetprzedmioty.
–Awidzisz?–Ninaposłałamężowiznaczącespojrzenie.
Alekswzruszyłramionami,rozdrażnionyporuszonymprzeznią
tematem.
–Zastanówsiętylko!–powiedziałpodniesionymgłosem.
–Toabsurd,żebymartwakobietaprześladowałanaspośmierci
ispowodowaławypadek.Dlaczegowtakimrazienieobawiaszsię,
żezjedzonykurczakbędziecięstraszyć?
–Bokurczak,Alku,niemaduszy!–nieustępowała.–Mówcie
sobie,cochcecie,ajawtowierzę,ijuż!
–Zadużosięnaczytałaśromansówgrozy–stwierdziłcierpko.
–Zajrzędokoni,atyodpoczywaj.
Zrozumiała,żegouraziła,izrobiłojejsięprzykro.
–Przepraszam.Możejaniemamracji–powiedziałapokornie.
–Nie,tojaprzepraszam,mojatysłodkamądralo.–Zaśmiałsię
ipocałowałjązczułością.
Proboszczprzypatrywałsięimzaprobatą.
–Szczęśliwi?–mruknął,trzaskającwieczkiemtabakierki.
Nina,przytulonadomęża,nieodpowiedziała,tylkozaczęłamrugać
naznak,żesąbardzoszczęśliwi.
–No,toPanuJezusowidziękujcie.Apamiętasz,
żejacitoprzepowiedziałem?Terazpostarajciesię,mojedzieci,żebym
długonieczekałzsakramentemchrztuświętego.
JegosłowawywołałyuśmiechAleksaimocnyrumieniec
napoliczkachNiny.Poleżałajeszczechwilę,akiedymążposzedł
dostajni,wstałaiwyszłazplebanii.Wolno,zpewnymtrudem,
zmierzaławąskąścieżynąwstronęcmentarza.Drzewastałyjuż
wciemnejzieleniliści,znakuwczesnejjesieni,aniektóre,już
