Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
onaszympanu?–spytałnieśmiałoWalenty.
–Oczywiście.–Ninasiępodniosła,czując,żepowracająjejsiły.
Szłacorazprędzej,apotemjużbiegła,unoszącwysokospódnice
izaledwiedotykającstopamiposadzki.Jakwicherwpadładobuduaru,
wrozwianejsukniizogniemwoczach.Orlewiczwstałiskłoniłsię
zuśmiechem.NakanapcesiedziałaZosia,bardzoblada,trzymając
złożonedłonienakolanach.Ninapodeszładoniej,ucałowałajejgładki
policzekiusiadłaobok,obejmującprzyjaciółkęramieniem.
–Cieszęsię,żepanawidzęwzdrowiu.–SkinęłaOrlewiczowi
głową.–Dobrze,żeprzyjechałaś,Trusieńko.Wybierałamsięjutro
dociebie.PanieOrlewicz,prosimyodokładnąrelacjęonajnowszych
wydarzeniach.Jeszczeniktniemiałtakuważnychiwdzięcznych
słuchaczy.Czypartiaponiosładużestraty?Aczymójmążinasi
przyjacielewyszlizbitwycało?
Orlewiczbyłbrudnyizabłocony,ajegoniegolonatwarz
–pociemniała,wysmaganawichrami.Aleoczymiałbłyszczące
iuśmiechnaustach.
–Najmocniejprzepraszampaniąhrabinęzamójwygląd,alejatak
prostozdrogi–tłumaczyłsięzakłopotany.
–Toniemażadnegoznaczenia.Jestpandlanasnajmilszym,
oczekiwanymgościem–powiedziałaNinaniecierpliwie.–Proszę
opowiadać.
–Pannaczelnikjestzdrowy.Wczorajodniósłzwycięstwonad
dwiemarotamiwojskarosyjskiego.Wszyscyświętujemypierwszy
znaczącysukcesnaszejpartii.Pannaczelnikprosił,żebymdoręczył
paniomlisty,adlapanihrabinydałmitęgałązkę.–Pogrzebał
wkieszeniiwręczyłdamomlisty,azportfelawyjąłmałągałązkę
świerkowąipodałjąNinie.Listybyłyzwykłymikartkamiwydartymi
znotesuizalepionymichlebem.Młodekobietyporwałyjechciwie
iczekałytylkookazji,abyprzeczytaćlistynaosobności.–Pan
naczelnikwspominał,żetogałązkazjegoleśnegoposłania–dorzucił
Orlewicz.–Przesyłajązucałowaniem,zamiastkwiatów.
Ninaujęłagałązkękońcamipalcówipomimokłującychigieł
przycisnęłajądoust.Nagleprzypomniałysięjejsłowasmutnej
żołnierskiejpiosenki:
Czypamiętasz,Kasiu,jakimobiadmiał?
Pieczeńzkoniapodsiodłempieczona
Takimobiadmiał.
Czypamiętasz,Kasiu,jakiemłożemiał?
