Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
pobrzegukieliszka.
–Tocud,żetekryształysięzachowały.Tylelat–zaczęładlazmiany
tematu.–Zostałytylkotrzy.BabciaKlarajeodzyskała.
–Jaktoodzyskała?Nieznamtejhistorii.
–Nigdycinieopowiadałam?Wtymdomuprzedwojnąbyłopełno
serwisów,pięknychszklanek,kieliszków.Podczaswojnyrodzice
babci,twoipradziadkowie,zakopalijewszystkiewogrodzie,głęboko
wziemi,wobawieprzedNiemcami.AletoPolacyjerozkradli,
sąsiedzi,diabliwiedząkto.WtedyżyłajeszczepraprababkaEleonora,
omałoniedostałazawałuserca,gdypopowrociezobaczyła
rozkopanyogródianiśladuserwisówipater.Alejejcórka,atwoja
prababkaMelaniabyłasprytna,dziękiczemuocaliłasporączęść
innych,ukrywszyjepodpodłogąwsalonie.Tamzłodziejeniezdążyli
wejść,możektośichspłoszył.Kieliszkizobaczyłapewnegodnia
babciaKlarajużpowojnie,najakiejślicytacji.Wykupiłaje.Reszta
rzeczysięnieodnalazła.
–Dlaczegonigdyniktmitejhistoriinieopowiedział?–zapytałam
zwyrzutem.
–Niemożliwe,musiałaśjużjąsłyszeć–wzruszyłaramionamiLaura.
–Zapomniałaś.
Obiezachowywałyśmysięjakosobyusiłująceutrzymaćpozory
spokojuiwypierającefakt,żesiedząnatykającejbombie.Nie
wyszłamzszoku,alerobiłamwszystko,byemanowaćopanowaniem
igotowościądodziałania.Laurawypiłakolejnyłykwina,zagryzła
usta.Sprawiaławrażenie,żeoczymśintensywniemyśli.
–Wiesz,urządzimypięknepożegnanie,godnemojegoojca
–odezwałasiępochwili.–Tylemożemydlaniegozrobić.Pożegnać
go,podziękowaćzato,jakibył,kimbył.Wspominaćdobrego
człowieka,jakiegowszyscypamiętają.Zgadzaszsię?
Pokiwałamgłową.Czułam,jakwzbierawemnierozpacz.
–Mamnadzieję,żeniecierpiał–powiedziałamcicho.–Żetosięstało
weśnie.
