Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
jejradośćżycia.Zdnianadzieńbyłocorazgorzej,
ajaniepotrafiłemjejwżadensposóbpomóc.Potembyła
chemia,złewyniki,ponowneutratyświadomościizaniki
pamięci.
Jakwytłumaczyćdziecku,żejegomamajestbardzo
choraigoniepamięta?ElaczęstoodsuwałasięodKarola
iAni.Tobolało,zwłaszczaKarola,którywielerozumiał,
lecznieakceptowałtego,żewłasnamatkaseparujesię
odswojegodziecka.
Gdychemianieskutkowałainiszczyławzastraszającym
tempiejejciało,lekarzprowadzącyzaproponował,abym
zabrałjądodomu.Zbliżałysięświętainajlepiej,
byspędziłatenczaswdomowejatmosferze.
Naszeostatnieświęta.
–Tatusiu?
–Słucham–mruknąłemcicho.
–Kiedymamusiawróci?–Jejpytanieścisnęłomoje
serce.
–Skarbie.–Zdławiłemłzy.–Mówiłem,żemamusiajest
znami,aletu,wserduszku.
–Chcędaćjejbuziaczka.
–Niemożesz.
Przytuliłemjątakmocno,żeprzestraszyłemsię,
żemogłemzgnieśćjejdrobneciałko.Niewiedziałem,
cojeszczezrobićipowiedzieć,byzrozumiała
konsekwencjeśmierci.Byłabardzomądrą,małą
dziewczynką,lecztentematokazałsiędlaniejzbyt
ciężki.
–Wiesz…–szepnąłemjejdoucha–mamusiabawisię
znamiwchowanego.
–Naprawdę?–Nachwilępowstrzymałemjejrozpacz.
Zaciekawiłemją.
–Tak.Niemożeszjejprzytulić,alekiedykolwiek
przypomniszsobiejejtwarzlubkiedyusłyszyszwdomu
śmiechmamusi,zacznijjejszukać.Onajestwkażdym
kąciku,wkażdympokoju.Musiszuważniesięrozglądać,
awtedyzobaczyjątwojeserduszko.
–Wmisiuteżsięschowała?
–Wmisiu,wlalce,wewszystkim,Aniu
