Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
7
PokońcowymgwizdkuArthurMittenuścisnąłwiele
dłoni.Przyjąłtylesamogratulacjiizaprosiłcałąlożę
honorowąnapoczęstunekdosalibankietowej.Osobiście
wybrałrestauracjęiułożyłspispotraw.Właśnie
przywiezionojedzenie,anapojeschładzałysięjuż
odśrody.Najbardziejczekałnakrewetkiwziołach
ibiałymwinie.
–Panieprezesie…–zabrzmiałznajomygłos,gdyszedł
schodamiwdół.
Mężczyznawdobrzeskrojonymgarniturzenaglepojawił
sięujegoboku.
–ColinPearce–ucieszyłsięMittenipodalisobieręce.
WtedyzzaplecówPearce’awyłoniłsięniski,krępy
blondyn.
–Poznajciesiępanowie…–zacząłPearce,lecztamten
muprzerwał:
–RomanBabukin.–Wcisnąłsięwśrodekzwyciągniętą
ręką.
Mittenpoczułchłódsygnetu,gdysięwitali.Babukin
najwyraźniejlubiłzłoto.Spodrozpiętejkoszuliwystawał
mumedalion,lewynadgarstekotaczałzegarekzgrubą
bransoletą.
–Cieszęsię,żejednakpanprzyjechał–powiedział
Mitten.
–Byłocooglądać–odrzekłBabukin.–Prawda,panie
Pearce?–Zaśmiałsięchrapliwie.
–Nocóż…–odparłPearce.–Portsmouthokazałosię
godnymrywalem.Wygrałfutbol.
–Pogodziniegryzacząłemdrżećowynik–odparł
Mitten.–AledzisiajMoorewyczyniałcuda.
–Wistocie.Pozazdrościć–zgodziłsięPearce.
