Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Siostro!Szybko,potrzebujępomocy!
Rozpoznałatentongłosu.Zanimdobiegłazmiską,zwymiotował
nasiebie.Opadłnałóżku,zasłaniająctwarzdrżącądłonią.
–Przepraszam–powiedział.
–Tomojawina,niepana.–Odsunęłazabrudzonąpościeliszybko
złożyłaczystekońcenanajwiększezabrudzenia,poczymzwinęła
wszystkorazem.
–Naprawdę...przepraszam.–Najegotwarzywidaćbyło
skrępowanie,adłońzakrywałaoczy.Próbowałaodsunąćjegorękę,
byzmienićmuzamoczonąkoszulę,aleniechciałnatopozwolić.
–Niepowinnapanitegorobić–powiedział,zwysiłkiempróbując
usiąść.
–Tomojapraca,poruczniku.Robiłamtojużmnóstworazy,
szczególnieodkądprzypłynąłBaltimore.Musieliściesięstrasznie
czuć.
Wysiłekzwiązanyzsiadaniembardzogozmęczył.Ryanopadł
namaterac,osłabiony,ciężkooddychając.
–Trudnotoporównaćztym,jakokropnieczujęsięwtejchwili.
Mimobladościbyłprzystojnymmężczyznąoblondwłosach
ioczachwodcieniuciepłegobrązu.Aletakakompromitacja!Odwracał
twarzodJenny,takjakbybyłprzerażonytym,żektośgowidzi.
Usiadłanakrześleprzyjegołóżkuipochyliłasiębliżej,tak,aby
innipacjenciniemogliusłyszećjejsłów.Nadalniepatrzyłwjej
stronę,więcmówiłacichoprostodojegoucha.
–Zwymiotowałamnasiebiewpierwszymdniuwnowejszkole
–szepnęła.
Jegogłowaodwróciłasięnapoduszce,aJennyomalnieroześmiała
sięwgłosnawidokzdziwieniawjegooczach.
–Jeślidziewięcioletniadziewczynkaporadziłasobiezewstydem,
tomarynarznapewnoteżtopotrafi.Ręcedogóry!Muszęzpanazdjąć
tękoszulę.
Podporządkowałsię.Gdypomagałamuusiąść,ztrudemsię
uśmiechnął.Jennybyławdzięczna,iżmomentjejupokorzenia
zdzieciństwasprawił,żetemuczłowiekowibyłoniecołatwiej
wpodobnejchwili.Wjejdzieciństwienicniebyłołatwe,awypadek
ztorsjamiwszkolebyłpestkąwporównaniuzcałąresztą.
