Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
doNowakowej.Oddychałasłabo,ciężko,ależyła.
–Jużdobrze.Pomogępani.–Wyciągnęłamztorebki
telefon,następniedrżącądłoniąwybrałamnumer112.
Wszystkodziałosięszybkoisprawnie,dyspozytornia
przyjęławezwanie.Podałamadres,poczymopisałam
stanNowakowej.
Karetkajużdonasjechała.
Klęknęłamoboksąsiadki.Jejczołobyłozimnejaklód,
mimotoperliłysięnanimkroplepotu.Galazaczęłalizać
jąpotwarzy,cichopopiskując.
Rzuciłamwściekłespojrzeniemężczyźnie,który
wpatrywałsięwemniezezmarszczonymczołem.
–Cozciebiezaczłowiek?Dlaczegoodrazunie
wezwałeśpogotowia?Widać,żecośjejjest.Pewnie
mazawał–odezwałamsię.
Spodciemnegowachlarzadługichrzęspatrzyłynamnie
chłodnestalowoszareoczyomigdałowymkształcie.
Mężczyznazacisnąłszczęki.
–Cotozagierki?Przecieżtokoniec,jestwasza
–powiedziałopryskliwymtonem.
–Co?Ococichodzi?
–Jużjedenwamniewystarcza?–zapytałwrogo.
–Terazbędzieciedziałaćwedwójkę?
–Najwyraźniejmniezkimśpomyliłeś–odpowiedziałam
izaczęłodomniedocierać,żeznalazłamsię
wniebezpiecznejsytuacji.Nieznałamfaceta,niesprawiał
przyjaznegowrażenia,wokółaniżywejduszy…
–Pogotowiezaraztubędzie.Możeszsobiejechać.
Poradzimysobie.
–Nienajgorzejciidzie,alechybazapominasz,zkim
maszdoczynienia–oznajmiłszorstko.–Nieprzeczę,
jesteścałkiemkusząca.–Zmierzyłmnieodstópdogłów.
–Twójurokjednakniedziała.–Wykrzywiłzobrzydzeniem
