Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
BeataAndrzejczuk
Antekzwróciłuwagęnasłowo„przyjaźniliśmy”.Jego
zdaniembrzmiałotoowielelepiej,niż„byliśmyzesobą”,
ibyłoprawdziwsze.
–Justyna,powiesz,ocochodzi?
–Todługahistoriaizaczęłasięjeszczeprzedwaka-
cjami.Wczerwcu.Myślałam,żeteraz,gdymamywolne,
wszystkosięskończy,alemyliłamsię.Niedajęsobiejużztym
rady.Maszczas,bywysłuchać?–spytała.
–Tak–odparłpodłuższejchwilimilczenia.
Opowiedziałamuwszystkozeszczegółami.Płakała.
–Justyna,powinnaśztympójśćnapolicję–powie-
dział.
–Niemogę.Toniewchodziwgrę.Powiemci,jaksię
spotkamyosobiście.Wszystkociwtedywyjaśnię–ponow-
niezaniosłasiępłaczem.–Toniejestrozmowanatelefon.
Dotegoczasupoprostupotrzebujęwsparcia.Mogęliczyć
natwoje?
–Tak–odpowiedziałkrótko.–Dzwoń,kiedybędziesz
potrzebowała.Spotkamysięzapewnedopieropodkoniec
wakacji.
–Dziękuję.
Antekrozłączyłsię.Toprawda,wcześniejbyłnaniązły
iniechciałutrzymywaćdalszychkontaktów,alewyglądało
nato,żemiałateraznaprawdępoważneproblemyibyła
znimisama.Niemógłjejtakzostawić,choćbyzuwagi
nadawnąprzyjaźń.ZanimprzeprowadziłsięzLegnicydo
Wrocławia,bylijakbratisiostra.Kumplowalisiębardzo
ispędzalizesobąmnóstwoczasu.Dopieropóźniejzaczęli
siękłócić.Antkazjadłybyjednakwyrzutysumienia,gdybyjej
terazodmówiłpomocy.
6
