Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Lucinella
przeprasza
światzato,
żegoużywa
–Cosiędzieje,Maurie?
Mauriemówi,żetydzieńtemuprzespałsięzpoetką,którapod
poduszkątrzymałazaostrzonyołówek.Przyśniadaniuzatknęła
gosobiezaucho.Adziśprzysłałamuwiersz.
(Napewnoniemanamyślimnie,tylewiem.Janigdyniespałam
zMaurie’em,aołówkizawszenoszęwkieszeni).
–Prawda,żetoświństwo,zrobićcośtakiegoprzyjacielowi?–pyta.
–AleMaurie!Cobiednapoetkamazrobićzeswoimiprzeżyciami?
Zabraćzesobązpowrotemdołóżka?Wkleićdodziennika?Zjeść?
Przecieżonachcetylkojednego.Pisać!
–Oświatkuliterackim,oczywiście–odpowiadaMaurie.
Pytam,czysięrozpoznał.
–Nie–mówi.–Tenzwierszatopewnietrzechinnychkochanków.
–Ają?
–Tylkoleweżebro,zktóregostworzyłacałkiemnowąkobietę.
–Weźmieszdo„Pisma”?
–Tak–mówi.–Todobrywiersz.Tylkoczemutadziewczynasama
czegośniewymyśli?
–Amyślisz,żegdybyumiała,tobyniewymyśliła?Zlitujsięnad
nią,Maurie.Wolałabypisaćoczarodziejach,duchach,bogach,
bohaterach,aznatylkociebie.
Budzęsięwśrodkunocyiwiem,żeMauriemówiłomnie.Dzwonię
doniego:
–Jateżciebieużywamiwiem,żetoniewybaczalne,czy
wprzyjaźni,czywsztuce.
