Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
rzucającspojrzeniezaokno–zmierzchaćjużzaczyna...będzieci
strasznoiśćwieczoremprzezmiasto.
–O,nieto,drogapani!–zawołaładziewczyna–jadlapani
poszłabymwnocnajciemniejsząnakoniecświata...ale...nowi
moipaństwojutrobardzoranowyjeżdżajązWarszawyikazalimi
przyjśćprzedzmrokiem.Muszęiść,bobędęimdziśjeszczepo-
trzebną...
Przyostatnichwyrazachmłodasłużącaschyliłasięiująwszy
białąrękękobiety,chciałapodnieśćjądoust.Alekobietapodnio-
słasięnagleiobaramionazarzuciłanaszyjędziewczyny.Obie
płakały,dziecięrozpłakałosiętakżeiobiemarączkamipochwyci-
łosukienneokryciesłużącej.
–Nieidź,Zosiu!–wołałaJancia–nieidź!tutakstraszno
jakoś,taksmutno!
Dziewczynacałowaładawnąpaniąswojąwramionaiwręce,
przyciskaładopiersipłaczącedziecię.
–Muszę,muszęiść!–powtarzała,łkając–mambiednąmatkę
imałesiostry,muszędlanichpracować...
Kobietawżałobiepodniosłatwarzbladąiwyprostowaławiotką
kibić.
–Ijatakże,Zosiu,pracowaćbędę–wyrzekłagłosempewniej-
szymniżten,którymprzemawiaładotąd–ijamamdziecię,na
którepracowaćpowinnam...
–NiechPanBógcięnieopuszczaibłogosławi,dobra,droga
panimoja!–zawołałamłodasłużącairazjeszczeucałowawszy
ręcematkiizapłakanątwarzyczkędziecka,nieoglądającsię,wy-
biegłazizby.
Powyjściudziewczynyzrobiłasięwizbiewielkacisza,przery-
wanatylkotrzaskiemogniapalącegosięnakominieigwaremulicy
głuchoiniewyraźniedochodzącymnawysokiepoddasze.Kobieta
wżałobiesiedziałanakanapce,dzieckopłakałozrazu,potemprzy-
tuliłosiędopiersimatki,ucichłoizmęczoneusnęło.Kobietawsparła
głowęnadłoni,ramieniemopasaładrobnąkibićśpiącegonakola-
nachjejdziecięciainieruchomymioczamiwpatrzyłasięwmigotli-
wyblaskpłomienia.Zodejściemwiernejiprzywiązanejsługiode-
szłaodniejostatniatwarzludzka,którabyłaświadkiemjejprze-
szłości,ostatniapodpora,pozostałajejpozniknięciuwszystkiego,
cowprzódysłużyłojejwsparciem,pomocąiusługą.Pozostałate-
razsama,oddananamoclosu,trudysamotnejdoli,siłęwłasnych
11
