Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Sądzi​łam,żenatymkie​runkutrzebamiećcośwgło​wie.
–Noah!–wrza​snęłajejmatkazeswo​jegomiej​sca.
Tagów​niarazaczy​nałamnieiry​to​wać.
Zanimzdą​ży​łemcośpowie​dzieć,ojciecsięwtrą​cił.
–Wydwojeniezaczęliścienajlepiej–stwierdził,patrzącnamnie
groź​nie.
Powstrzymałemochotę,żebywstaćiwyjśćbezsłowa.Dośćjuż
tegoprzedstawieniaoszczęśliwejrodzince.Musiałemjaknajszybciej
wyjśćiprze​staćuda​wać,żejak​kol​wiekobcho​dzimniecałytencyrk.
–Przykromi,alemuszęiść–wstałemipołożyłemserwetkę
nastole.Niemia​łemzamiarutra​cićopa​no​wa​niawobec​no​ściojca.
WtedyNoahtakżewstała,tylkowmniejeleganckisposób,
iosten​ta​cyj​nierzu​ciłaser​wetkęnastół.
–Jeślionwychodzi,tojateż–spojrzaławyzywająconamatkę,
którazzakło​po​ta​niemzaczęłaroz​glą​daćsięnaboki.
–Natych​miastsia​daj!–wyce​dziłaRaf​fa​ellaprzezzęby.
Docho​lery,niemia​łemczasunatebzdury.Musia​łemjużiść.
–Wezmęją–powiedziałemkuzaskoczeniuwszystkich,
anaj​bar​dziejNoah.
Patrzyłanamniepodejrzliwieiuważnie,jakbymmiałcoś
ukrywać.Taknaprawdęchciałemsięjejjaknajszybciejpozbyćzpola
widzenia,więcjeśliszybkoodwiozęjądodomu,będęmiałjeobie
zgłowy,awięcniemożebyćlepiej.
–Jaztobąniepojadęnawetdonajbliższegoskrzyżowania
–powie​działawynio​śle,cedząckażdesłowo.
Zanimktokolwiekodpowiedział,chwyciłemkurtkęizakładając
ją,zwró​ci​łemsiędowszyst​kichobec​nych:
–Niemamczasunateszkolnefochy,dojutra.
–Zaczekaj,Nicholas–głosojcazmusiłmniedopowrotu
dostolika.–Noah,jedźznimdodomuiodpocznij,myniedługo
wró​cimy.
Wbiłemwzrokwsiostrę,którazdawałasięanalizować,cojest
gorsze:dzielićzemnąprzezchwilęprzestrzeńczywysiedziećdłużej
przytymstole.
Rozejrzałasiędookoła,westchnęła,poczymwbiławemnie
zimnespoj​rze​nie.
–Wporządku,pojadęztobą.