Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
– Czemu?
– Bojaksięrozleniwię,tozaśpię.
Odstawiłkubek,podszedłdoniejiodgarnąłjejzczołakosmyk
włosów.
– Mówiłemcijuż,żeciękocham?– spytał.
Popatrzyłananiegozaskoczona.
– Nie.Pierwszyraztoodciebiesłyszę.– Puściładoniegooko.
Pocałowałjąwustaimocnoobjął.Niewiedział,czyIzawswoim
staniemożesięznimkochać,nieprzejmowałsiętymjednak.Wziął
jąnaręceizaniósłdosypialni.
***
WROCŁAW,27LISTOPADA1994R.
Spojrzałemnamatkęśpiącąprzystoleztwarząwtalerzu,naktórym
leżałypozostałościposalcesonie.Kolejnyrazsięupiła.Wróciłem
zeszkołyiznalazłemjąwtakimstanie.Gdyranowychodziłem,nic
niezapowiadało,żewmieszkaniubędzieimpreza.Mogłemsięjej
jednakspodziewać.Odrokupraktyczniekażdegodniarodzicepili.Nie
pamiętałemjuż,jaktojest,gdysątrzeźwi.
Spojrzałemnawalającesiępodstołempustebutelkipopiwie.
Nablaciekuchennymstałaopróżnionaflaszkapowódce.Otworzyłem
szafkę,gdziemieliśmykubeł,iwstawiłemjątam.Wtymsamym
momencieusłyszałemodgłosotwieranychdrzwi.Wiedziałem,
żewracaojciec.Położyłemplecakprzystoleizacząłemzbieraćbrudne
naczynia.Tradycyjnietodomnienależałozmywanieisprzątanie
wmieszkaniu.
– Jużprzylazłeś?– spytałojciec,wchodzącdokuchni.
Odwróciłemsięwjegostronęizobaczyłem,żeniejestsam.
ZajegoplecamistałwujekRomek.
– Dzisiajmiałemmniejlekcji– powiedziałemcichoiwstawiłem
dozlewudwiepusteszklanki.
Matkauniosłalekkogłowęicośwybełkotała.Niktjejnie
zrozumiał.Potoczyławokółmętnymwzrokiemipochwiliponownie
jejgłowaopadłanatalerz.
– Adoktórejtyjużklasychodzisz?– spytałwujek.
– Dopiątej.
– Toilemaszjużlat?Dziesięć?
– Jedenaście– odpowiedziałemcicho.
