Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Bodenstein.—Jeszczechwila,asamolotdoAmerykiPołudniowej
odlecibezciebie.
—Uważajnasiebie,kochanie.—Cosimaczulepogładziłacórkępo
głowie.—Ichodźdoszkoły,nawetgdymnieniema.
—Orany,aczemumiałabymniechodzić.—Rosalieprzewróciła
oczymaiwstała,żebyobjąćmatkęnapożegnanie.—Totynasiebie
uważaj.Bojadamsobieradę.
Matkaicórkaspojrzałysobiewoczyizmusiłysiędouśmiechu.
Łączyłojezbytdużepodobieństwo,bymogłysięnaprawdędobrze
rozumieć.
TOBYŁSUCHY,słonecznyporanekpodkonieclata.Niebonad
Taunusemmiałoczystąbłękitnąbarwęijakokiemsięgnąćnie
przesuwałasięponimanijednachmurka.Słońcerozproszyłodelikatną
porannąmgłę,obiecującpiękny,ciepłydzień.
—Lorenzmaproblemysercowe.—WtoniegłosuCosimy
rozbawieniemieszałosięzewspółczuciem.—Wżyciubymnie
podejrzewała,żetowogólemożliwe.
Oliverspojrzałnażonę.Cosimabyłapięknąkobietąowyrazistych
rysachtwarzy,fascynującozielonychoczachitycjanowskimkolorze
włosów.Miałażywiołowy,gwałtownytemperamentiprzenikliwie
precyzyjnyumysł,anaświatpatrzyłazniecocynicznymdystansem.
Mimotychwszystkichlatspędzonychrazem,kiedynaniąpatrzył,
wypełniałogopoczucieszczęścia.Możetodziękijejczęstymidługim
wyjazdomsłużbowym,amożedziękiniemalcałkowitejodmienności
charakterów,mimodzieciinawałupracyudawałoimsięzachowaćten
żarzakochania,którywinnychzwiązkachczęstoprzygasał,padając
ofiarącodzienności.
—Ajawogóleznałemjegoostatniąsympatię?—zapytał.
—Wkażdymraziepowinieneś.—Cosimawybuchnęłaśmiechem.
—Mona.Siłaspokoju.Rosizpoczątkumyślała,żedziewczynajest
