Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Faktyczniecharakterny,takjakpisząwmediach
–zaśmiałsięlekarzdopielęgniarkistojącejobok.
–Spokojnie,Spencer,wszystkociwytłumaczymy.
Najpierw,proszę,pozwólnamprzeprowadzićniezbędne
badania.
Doktornachyliłsiękupacjentowi,patrzącwjegooczy,
jakbybyłnowymeksperymentemmedycznym.
Wyciągnąłdługopisikazałskupićnanimwzrok.
–Czydługopisjestdalejwtwoimpoluwidzenia?
–Przecieżgoodsunąłeś,więcjużgoniewidzę.
–Spencerbyłmocnourażony,amężczyznawbiałym
fartuchucośzanotował.
–Widziszmojepalce?
Jegodłońprzesuwałasiępowoli,azaniąpodążałwzrok
Tremblaya,jednakwpewnymmomenciedłońmedyka
rozmazałasię.Spencerzdałsobiesprawę,żejegowzrok
siępogorszył.
–Odmawiamdalszycheksperymentównamnie!Czy
ktośłaskawiepowiemi,cojatutajrobię?!
Iznówpojawiłsiętenprzeszywającyból.Spencer
nakryłdłoniąusta,próbującpowstrzymaćnadciągające
wymioty,jednakmusięnieudało.Pielęgniarkawezwała
kogośdoposprzątaniabałaganu,któryzrobił.
–Witamywświecieżywych–odezwałsięktośstojący
zboku.
SpencerrozpoznałgłosJeremiegoSmitha.Uniósłwzrok,
jednaknadaltrwałwprzechylonejpozycji,wraziegdyby
znówmiałygodopaśćwymioty.
–Ocowamwszystkim,kurwa,chodzi?–wymamrotał.
–Czypandoktormożewrócićpóźniej?Uspokojęnieco
pacjenta–zażartowałJeremi,cieszącsięztego,
żeSpencer,mimoprzedawkowania,wciążbywa
