Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
AnaBronisławędodziśalergiczniereaguję.Byłam
ostatnioulekarza,wtymwiekutosięcorazczęściej
chodzipolekarzach,inakorytarzupielęgniarkaczyta
mojeimię.Samo,boterazjestjakieśRODOiniewolno
głośnonazwiskczytać.Nowięconapyta,czyjestpani
Bronisława,ajaniereaguję.Udaję,żeniewiem,okim
mowa.Dopieroznajoma,którabyłazemną,weszła
dogabinetuiwytłumaczyła,żejajestemNiusia,anie
żadnaBronisława,iproszę,żebymnietaknazywać.
Zresztąrodzicezawszemówilidomnie„Niusiu”.Tak
samonianiaAntosia.Akoleżanki?Nieprzypominam
sobie,żebymmiaławtedyjakieśkoleżanki.Czas
spędzałamzmamusiąalboAntosią.Noijeszcze
zTadziem,synkiemnaszejdozorczyni,pani
Szarańskiej,zktórymczasamibawiłamsię
napodwórkupodokiemsłużącej.Alemojąprawdziwą
przyjaciółkąbyławtedylalka.Zażadneskarbynie
przypomnęsobie,jakmiałanaimię.Mogę
zatodokładnieopisać,jakwyglądała,wciążmam
jąprzedoczami.Tobyłatakaślicznakrakowianka
zeszmacianąbuzią.Miałaczerwonyserdaczek
iczapeczkęwiązanąkokardąpodbrodą.Ubranabyła
wbiałąbluzeczkęispódniczkęwczerwoneróże.
Noiwczerwonekorale,któremimamaczasamiteż
pozwalałanosić.Woziłamjąwkremowymwózku,
którychybadostałamodwujkaWilkaKranca,tego
samego,któregoniewiedziećczemu,takstraszniesię
bałam.
Tenwózekwyleciałprzezoknopierwszy.Zaraz
zanimlalka.Możenicjejsięniestało?Możeupadła
namojąliliowąpościel?Możeżadenpiesjejnie
rozszarpał?
