Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Dziękuję.
–Jaserio.Wcierpieniuwyglądasięinteresująco.Opowiadaj.
Opowieśćbyłakrótka,kilkanaściezdań.Zostawiłklucze
usąsiadów,żebymogłaczasemwpaśćdojegokwatery,odpocząć
sobie,poczytaćzdalaoddespotycznegoojca,nieznośnegozrzędy,
zktórymostatniomieszkała.Skorzystałaztychkluczy,żeby
sprowadzićkochanka.–Tu,gdzieonaija,mydwoje…–mówił
niezbornie.–Chybamnieuznałazagłupca,kiedybrałateklucze.Albo
zaszaleńca.Gdybymnienaprawdężarłazazdrość,jakonamiczasem
wytykała,powstrzymałbymsięprzecieżodtakiegokroku.Byłjednak,
pamiętam,takimoment,kiedyjejotymmówiłem,żeproszę,będziesz
mogładysponowaćmoimmieszkaniem–onasiedziaławtedyprzy
naszymrozchybotanymstolewkuchni,przedniąkilkaalmanachów
historycznychzmoimiszkicami–poczytaszsobie,mówię–iwtedy
ona,pamiętam,rzuciłaszybkiespojrzenienaobiestrony–tak,tobył
tenmoment,kiedyzaniepokoiłemsię,zauważyłemtebłyskawicznie
aukradkiemrzuconespojrzenia–powiedziałemdosiebie:sprawdzasz,
cotrzebabędzieschować,żebyusunąćśladpomężczyźnie,pomnie
–wariacie,pomyślałem,prowokujeszją.(„Mamklucze!
–wykrzyknęłaztriumfem,dzwoniącwiązkąprzedoczymaFaceta.
–Chataprzyjaciółki!”Czydodałazachwyconasobą:„jestem
genialna”?Często,kiedyudałojejsięwymknąćdoStacha,
wyprowadzającwpolemęża,ojca,wszystkichstrażników,którzy
jąotaczali,jakbytrzymającwoblężonejtwierdzy,rzucałamusię
naszyję,wykrzykując:„jestemgenialna!”„Jesteś–potwierdzał.
–Najgenialniejsza”).–Podałeśjejzdradęnatacy–zauważyłem.
–Tak,jasam.Mogłemsięjeszczewycofać,stuknąćsięwczoło,
żenibysobiecośprzypomniałem,kluczepotrzebnesąsprzątaczceczy
innekłamstwo,alejakośmisięwstydzrobiło,pomyślałem,żewolęjej
zaufać,niżbyćzawstrętnegozazdrośnika,bokiedyzdarzałosię,
żewysuwałemjakieśpodejrzenie,onaoburzałasię:,,tomnieobraża”.
