Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Zapadłakrótkacisza.
–Czyli…twojamatkaniewie,żetujesteś?–spytała
Emma.–Niewie,żesięzemnąskontaktowałaś?
Carmenspojrzałananiąizaprzeczyłaruchemgłowy.
Pochwilizaśrzekła:
–Aczytwoirodzicesąrazem?
Emmazastanawiałasię,coodpowiedzieć.Zwyklenie
trąbiłanaprawoilewo,żejejmatkazostałazastrzelona
przezojca.Dlategowodpowiedzitylkopotrząsnęła
głową.
–Słuchaj,Carmen,zanimprzejdziemydalej:wiesz,
żeniejestemjużdziennikarką?
–Tak,ja…domyśliłamsię.
–Amimotochceszzemnąotymporozmawiać?
Niecodalejnaskrawkutrawymewykłóciłysię
oposiłek.Trudnobyłostwierdzić,którawygrała.
–Niktniechcemupomóc–odrzekładziewczyna.
–Policjaniemażadnychwątpliwości,żeonjest
sprawcą.Zostałzupełniesam.
Emmadomyśliłasię,żewcześniejnastolatka
skontaktowałasięzinnymidziennikarzamiśledczymi.
–CzytałamotobiewInternecie–kontynuowała
Carmen.–Byłotamnapisane,żedostałaśjakąś
nagrodęzadociekliwośćiwytrwałośćwdochodzeniu
doprawdy.Żenieboiszsiępracowaćnadtrudnymi,
niepopularnymisprawami.
Emmapoczułasięlekkozawstydzona,alemusiała
przyznaćsamaprzedsobą,żetelefonodCarmen
