Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Jeremi.–Uścisnęlisobiedłonie.–Teżdziennikarz.ZWysp.
–Straszniemimiło.Dziękujęzawsparcie.Pytanietylko,czypan
oficerdasięjednaknamówićnadwasłowadomikrofonu?–Spojrzała
zuśmiechemnapolicjantawokienku,któryzupełniejużstraciłpano-
wanienadrozwojemsytuacji.
–Eeeeee…nojeszczenieoficer!–odparł.
–Nototrzebasięlansowaćwmediach,abyzostaćoficeremszybciej
–zaśmiałsięJeremi.
–Okej,aleszybkoiidźciemijużstąd,robotęmam–uległfunkcjo-
nariusz.
Wrzeczysamejnagranieposzłodośćszybkoisprawnie.Kilkadzie-
siątwręczsekund.Kiedydziennikarkaradiowapakowałaswójsprzęt
wpostaciczerwonegomikrofonudoeleganckiejdamskiejtorebki,Je-
remipostanowiłzasięgnąćjęzyka.
–Słyszałem,żeuwasniedźwiedziejedząludzi?
Kobietawybuchłaśmiechem.Widaćodrazuskojarzyła,ocochodzi.
–Notak,taksięmówi.Alechybaniktwtoniewierzy.Pewniejakieś
wilkiczycoś.Zresztą,służbypracująnadtąsprawą.Czekamynawy-
nikiśledztwa.Aco,naWyspachjużsięmówinatentemat?
Jeremipostanowił,jaktomiałwzwyczaju,zgrywaćtakzwanego
głupa.Wkońcudziennikarzjestpoto,bywyjaśniaćniewyjaśnione.
Awięcprzedpodejściemdokażdejrozmowystarałsięwiedziećna
danytematjaknajmniej.Wypytującinnychosprawyważne,niemoż-
napokazać,jakwielesięnatentematwie,ijakbardzozależynamna
informacji.
–Cośwłaśnienaczelnywyczytałnajakimśportaluiwramachza-
ległegourlopukazałmipojechaćwgóryinapisaćtekstnatentemat,
porobićzdjęciaTatr,możeniedźwiedzia.Alejaktucośnapisać,jak
rzecznikpolicjisięumawianaspotkanieinieprzychodzi.
–24–
