Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Jajowata,usztywnionafiszbinowymszkieletem,opasanabyłaudołu
trzemakiszkowatymiwałkami;wyżej,poczerwonymotoku,biegłrząd
rombów,naprzemianzaksamituizajęczejskórki;główkęstanowiło
cośnakształttorbynakrytejbogatoszamerowanymtekturowym
wielokątem,zktóregozwisałdługicieniutkisznurekzakończonynie
tylekutasem,copęczkiemzłotychnitek.Byłanowa;daszekbłyszczał.
–Wstań–nakazałprofesor.
Wstał;czapkaspadła.Klasagruchnęłaśmiechem.
Schyliłsię,byjąpodnieść.Sąsiadwytrąciłmuczapkęłokciem,
podniósłjąznowu.
–Zostawwreszcietenkask–rzekłprofesor,dowcipnyznatury.
Uczniowiepokładalisięześmiechu,biedakbyłtakspeszony,
żeniewiedział,copocząć:trzymaćczapkęwręku,rzucićnaziemię,
amożewłożyćnagłowę.Usiadł,kładącjąnakolana.
–Wstań–powtórzyłprofesor–ipowiedz,jaksięnazywasz.
Nowyniezrozumialewybełkotałnazwisko.
–Powtórz!
Wrzaskcałejklasyzagłuszyłtesamebełkotliwesylaby.
–Głośniej!–krzyknąłnauczyciel–głośniej!
Nowy,doprowadzonydoostateczności,otworzyłprzepastneusta
inacałegardło,jakbykogośwołając,ryknął:„Karbowry”.
Odpowiedziałmuprzeraźliwyzgiełk,rósłpiskliwymcrescendo
(wrzeszczeli,wyli,tupali,nawoływali:„Karbowy!Rybowy!”),apotem
wybuchałjużtylkopojedynczyminutamiiopornieprzycichał,
bynaraz,niczymgasnącapetarda,odezwaćsięjeszczewzdłużktórejś
zławeksalwąstłumionegochichotu.
Wreszcie,podgrademzadanychzakaręćwiczeń,klasasięzwolna
ustatkowałaiprofesorzdołałuchwycićnazwiskoKarolaBovary,kazał
jesobiepodyktować,przeliterowaćipowtórzyć,anastępniepolecił
nieborakowisiąśćwoślejławceustópkatedry.Tenwstał,zawahałsię
