Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—A!...—zawołałuradowanymarszałek,terazniczegosię
nielękam,igdybyprzybyłjeszczeksiążęAndegaweński,zupełnie
byłbymszczęśliwy.
—Aja—mówiłdosiebieSaint-Luc—więcejsięmartwiętem,
żeprzybył,jakgdybynieprzybył,wiembowiem,
żedlategoprzyjechał,abymifiglawypłatać.
Mimotejsmutnejuwagi,pośpieszyłnaprzeciwkróla,który
przecieżzrzuciłponurybronzowyubióriprzystroiłsięwatłasy,pióra
idrogiekamienie.
Wchwili,gdyHenrykIII-ciukazałsięwedrzwiach,innykról,
podobnydopierwszego,itaksamoubrany,drugiemiwszedł
drzwiami.
Dworzaniepostępującykupierwszemu,naglesięzatrzymali,
jakbałwan,którysięrozbijaotamękamienną—iodpierwszego,
dodrugiegopopłynęlikróla.
HenrykIII-cispostrzegłszyporuszenieiwidzącprzedsobąotwarte
usta,osłupiałeoczyiwykręcającesięciała:
—Cotomaznaczyć,panowie?...—zawołał.
Przeciągłyśmiechbyłodpowiedziącałą.
Królznaturyniecierpliwy,ateraznajmniejusposobiony
docierpliwości,zaczynałjużmarszczyćczoło,gdySaint-Lucsię
zbliżył,mówiąc:
—Najjaśniejszypanie,Chicot,twójbłazen,przebrałsięjakWasza
królewskamośćidamomdajerękędoucałowania.
Henrykzacząłsięśmiać.
ChicotnadworzeostatniegozWalezyuszówużywałpodobnej
wolności,jakTribouletnadworzeFranciszkaI-goijakwczterdzieści
latpóźniejLangelynadworzeLudwikaXIII-go.
Chicotniebyłzwyczajnymbłaznem.
PierwejnazywałsiędeChicot,byłszlachcicembulońskim
iprześladowanyprzezpanadeMayenneuciekłsiędoHenrykaIII-go,
któremuniekiedyciężkozadaneschronienieodpłacał.
—A!panieChicot—rzekłHenryk—dwóchkrólów,tozawiele.
—Najjaśniejszypanie—odrzekłbłazen,pożyczmitwojej
