Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
facet.–Wskazałnawłaściciela.–Gapisięnamnie,
jakbychciałmiwbićsztylet.
–Myślę,żeprzesadzasz.
–Myślę,żejesteśgównianymkierowcą–odciąłsię,
wyszarpnąłjejkluczykiiwyszedłnazewnątrz.Tam
otworzyłsamochódiwyjąłswojąwalizkę.Gdywszedł
dośrodka,rzuciłkluczykinastółizwróciłsię
doAngeliki:–Swojebagażeweźsobiesama.
Dziewczynauśmiechnęłasięniezręcznie
doobserwującychichgospodarzy.
–Zaprowadzępanadopokoju.–Ewasięgnęła
pokluczezrecepcji.–AGabrielprzyniesiepanibagaż.
–Dziękuję–powiedziałacichoAngelika.
Joachimbyłjużnagórze,gdziepokierowała
gowłaścicielkapensjonatu.Patrzyłazaoddalającymsię
mężczyznąipochwilizawiesiławzroknaszczupłej
rudowłosejkobiecie.
–Zapraszamdojadalni.Mapaniochotęnagorący
barszczyk?–spytałaprzyjaźnie.
–Tak,poproszę.
Angelikabyłazmarzniętaizmęczona.Aprzede
wszystkimczułabezbrzeżnysmutek.Zakażdymrazem,
kiedyonzachowywałsięwobecniejokrutnie,coś
łapałojązaserceiściskałotakmocno,żeprzezchwilę
niemogłaoddychać.
–Panitowarzyszjesttrochęnerwowy.–Ewa
postawiłaprzedkobietąfiliżankęzaromatycznym
barszczem.
–Jestartystą.Czasaminiemożezapanowaćnad
