Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
iwyraźnychidei,takjakbypisali
Boskąkomedię
myśli,
tkwiącynaprzeciwnymbiegunieArtaudopisuje
niekończącąsięmęczarnięikonfuzjęświadomości
poszukującejsamejsiebie:„intelektualnątragedię,
wktórejstaleponoszęporażki”,„Boskątragedię”myśli.
Twierdzi,że„nieustannieposzukujewłasnejistoty
in​te​lek​tu​al​nej”.
Konsekwencjąwerdyktu,którywydajenawłasny
temat–przekonaniaochronicznejalienacjiodwłasnej
świadomości–jestto,żeowamentalnaprzypadłość
stajesięwpośrednilubbezpośrednisposób
dominującym,niewyczerpanymtematemjegopisarstwa.
NiektóreopisyjegoumysłowejPasjisąniemalzbyt
bolesne,bydałosięjeczytać.Niepiszezbytwiele
oswoichemocjach–panice,dezorientacji,szale,
przerażeniu.Jegodarniepoleganawnikliwości
psychologicznej(którą,ponieważjestjejpozbawiony,
uznajezabłahostkę),lecznapisaniuwtrybie
oryginalnegofizjologicznegoifenomenologicznego
badaniawłasnejbezkresnejrozpaczy.Twierdzenie,które
wygłaszaw
LePèse-nerfs
(Nerwowadze1),żeniktnigdy
niewykonałtakdokładnejmapyswej„intymnej”jaźnijak
on,niejestprzesadzone.Wcałejhistoriipisarstwa
pierwszoosobowegoniemarównieskrupulatnegozapisu
mi​kro​struk​tu​rymen​tal​ne​gobó​lu.
Artaudnieograniczasięjednakdoprostejrejestracji
swychpsychicznychcierpień.Sąonetworzywemjego
dzieł,gdyżoileaktpisania–nadawaniekształtu
inteligencji–jestudręką,otyleudrękatastanowi
zarazemźródłoenergiidlaaktupisania.ChoćArtaud
przeżyłgłębokierozczarowanie,gdyspotkałsię