Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
14
chromosomuigrekdostrzecniemógł.Aonsamraczejdrobny,natwarzyokrągły,
pulpecikowaty,zledwozauważalnymjasnymwąsikiemiwięcejwnimziksa.
–NowięcGabryś,proszędotablicy!Teraz!–dodał,bojużwidzi,żezacząłsię
ociągać.
–Gabriel!–Wywołanygłośnozaprotestował.Żadnejreakcji.Podniósłsięwięcjuż
zdecydowanie,bolepiejtomiećzgłowy.Dotądsiedziałnaskrajuławki,bynaprzerwę
pierwszymwypadać.DopieropotemschowasięzaWłodka,podokno,bysiętenchuj
garbaty,przechodząc,nieocierałoniego.Alewtedyjeszczebyłnauczycielemipełny
szacunek.Dotarłdotablicy.Usłyszałpytanie.Jegotwarzznieruchomiała,apotemrozlała
sięnaniejczarnarozpacz.Niepoddałsięjednak.Popoliczkuprzebiegłskurcz.Zacisnął
zęby.Musiprzetrwać.Zawszelkącenę.Onrzeczywiścieztejmatematykisłaby,oj,jaki
słabyinietylkozniej,więcniemógłchojraczyć,bomugroziłozostanienanastępnyrok.
Istałtakwmodnejbluziedżinsowejzkieszeniami.Wrękachmiędliłkredę,atasięna
podłogęsypałaisłowamiędlił:
–Awięc…,jeśliiks…,jeśliiks,jeślitegoiksadodać,to…–powtarzałwkółko.I
nicztegostękaniasensownegoniewynikało.
–Ikredęjeszczeniszczy,brutal!–Nauczycielpodniósłsięizfiglarnym
uśmiechemwyrwałmuzrąkbiałąkostkę,aleprzezmomentobajzaniątrzymali,mocując
sięzlekka.
–Awięcmatematyka,królowanaukmówinam,że…–profesorrozpocząłswoje
wyjaśnienia.
–żejeśliwtejkieszoncemaszpięćzłotych–ituwsadziłdwapalcedokieszeni
kurtkiGabrysia.Dotejnapiersizlewejstrony.
–Awdrugiejiksplussiedem–tymrazemwpakowałteswojegibkiepaluszkido
kieszenizprawejstrony.Jegoprzyjacielzastygłnieruchomyzgębąrozdziawioną,jakby
pytał:–niewierzę,cosiętutajdzieje?–Anauczycieldalej,wyraźniezadowolonyze
swojejkoncepcji.
–To,ilemaszwtej,jeśli…–Itusięgnąłdokieszenijegospodni.Alechybanie
zdążyłpaluchówzanurzyć,byrozwiązanieznaleźć,boGabryśocknąłsięwkońcui
zamaszyścieodwróciłwstronętablicy,aonztymipalcamizawisłwpowietrzu,jakdo
przysięgi,tyleżenieBogawgórze,leczpodłogębrałnaświadka.
–Siadaj–zarządziłrozczarowanyjegoniewdzięcznością.Takbyprzecieżłatwiej
zrozumiał,atensięwierci,podtablicątańczy.
