Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Przedmowa
D
cozawarłamwJakmniejmyślećiJaklepiejmyśleć,wystarczy,
ługosięwahałam,czynapisaćtęksiążkę.Wydawałomisię,żeto,
abyczytelnikzyskałwszystkieinformacjepozwalającezrozumieć,jak
funkcjonujenadwydajnymózg.Uznałam,żeJakmniejmyśleć
topozycjanatyleprostaikonkretna,żebędąmoglizniejkorzystać
takżemłodziodbiorcy.Iniepomyliłamsię,ponieważniektórzy
spośródmoichczytelnikówmająpotrzynaścielat.Beztruduzapoznali
sięztreściąiodnaleźlifragmentypotrzebneimdozrozumieniasiebie.
Rodzicommłodszychdzieciradzę,abyzmateriałuzewspomnianej
książkiuczynilipunktwyjściadorozmówwyjaśniającychich
pociechom,naczympolegaichodmienność.Ci,którzytakzrobili,
uzyskalidobrerezultaty.
Tymniemniejosobyprzychodzącedomnienakonsultacje,
publicznośćbiorącaudziałwmoichwykładachipiszącydomnie
czytelnicycorazczęściejzwracalisiędomnieznastępującym
problemem:WPaniksiążceodnajdujęsiebieitomipomaga.Ale
odnajdujętamrównieżmojedzieciimartwięsięonie.Wdzieciństwie
wielewycierpiałamzpowodumojejodmienności.Niechcę,żebyone
przeżywałytosamocoja.Proszęnampomóc!Wmojejgłowie
zakiełkowałamyśl,żeJakmniejmyślećwniewystarczającymstopniu
wspierarodzicówwwychowywaniuichnadwydajnychdzieci.
Wmiędzyczasiepracaztakimiwłaśniedziećmiiichrodzicami
dostarczyłamikilkuistotnychdoświadczeń.Pomyślałam,żewarto
byłoczekać,abypodzielićsięnowąwiedzązmoimiczytelnikami.
Faktycznietrzebabyłobliżejprzyjrzećsiępewnymaspektomżycia
charakterystycznymdladzieci:szkole,socjalizacji,nadwrażliwości,
nierozumieniupoleceń…
PóźniejotrzymałamodLoïcatakiegootomejla,któryogromnie
mnieporuszył:
Wtymwszystkimniechodzijednaktylkoomnieiniemartwięsięosiebie,lecz
omojegoczternastoletniegosyna,któryprzeżywadokładnietosamocojawjego
wieku.Zbytdobrzewiem,jakcierpi,ajednocześnieniemampojęcia,jak
mupomócztejprostejprzyczyny,żesamjakodzieckonieotrzymałemtakiej
pomocy.Możeźlezrobiłem,aleprzeczytałemmutenfragmentzPaniksiążki:
„Nawetjeślirodziceszczerzekochająswojedziecko,stopniowocoraztrudniej
