Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—Ach,doprawdyniewieletudomówienia—odparł
malarz—obawiamsię,żetrudnocibędziemnie
zrozumieć.Możenieuwierzysznawet.
LordHenrykuśmiechnąłsię.Schyliwszysię,zerwał
ztrawnikaróżowąstokrotkęizacząłjąoglądać.
—Jestempewny,żezrozumiem—odparł,
uporczywiewpatrującsięwdrobną,złotawą,pierzastą
tarczękwiatu—iwierzęwewszystko,cojest
niewiarygodne.
Wiatrstrząsnąłzkrzewuniecokwiatów,aciężkie
pękirozkwitłegobzubujałysięwparnympowietrzu.
Gdzieśpodmuremćwierkałkonikpolny,adługa,cienka
ważkaoskrzydełkachzbrązowejgazymignęła
wpowietrzuniebieskąnitką.LordHenrykmiałwrażenie,
żesłyszybiciesercaBazylegoHallwarda,izdumiony,
czekałnaciągdalszy.
—Historiajestzupełnieprosta—rzekłmalarz
popewnymczasie.—Przeddwomamiesiącamibyłem
naprzyjęciuuladyBrandon.Wiesz,żeimy,biedni
artyści,musimyniekiedypokazaćsięwświecie,ażeby
niemianonaszadzikusów.Powiedziałeśraz,żewefraku
iwbiałymkrawacienawetmaklergiełdowymożezdobyć
opinięczłowiekacywilizowanego.Zaledwiedziesięćminut
przebywałemwtymsalonie,rozmawiajączprzesadnie
wystrojonymidamamiinudnymiakademikami,gdy
naglepoczułem,żektośnamniepatrzy.Odwróciłemsię
niecoiporazpierwszyzobaczyłemDorianaGraya.Gdy
spotkaliśmysięwzrokiem,poczułem,żeblednę.Ogarnęło
mniedziwneprzerażenie.Zrozumiałem,żestanąłem
wobecczłowieka,któregosamaosobowośćjesttak
