Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ROZDZIAŁII
Wchodząc,spostrzegliDorianaGraya,siedzącegotyłem
donichzapianinemiprzewracającegokarty
Scen
leśnych
Schumanna.
—Musiszmitopożyczyć,Bazyli—zawołał.—Muszę
siętegonauczyć.Jestwprostczarujące.
—Tozależyodtego,jakmibędzieszdziśpozował,
Dorianie.
—Ach,dośćjużmampozowaniainiezależy
minaportreciewielkościnaturalnej—odparłmłodzieniec
zprzekorą,kręcącsięnataborecie.Nawidoklorda
Henrykaprzelotniezarumieniłsięizerwał.
—Przepraszamcię,Bazyli,aleniewiedziałem,żenie
jesteśsam.
—Oto,Dorianie,lordHenrykWotton,starymój
przyjacielzOxfordu.Opowiadałemmuwłaśnie,jaki
doskonałyzciebiemodel,atywszystkopopsułeś.
—Niepopsułmipanprzyjemnościpoznaniapana,
panieGray—powiedziałlordHenryk,przystępując
doniegoipodającmurękę.—Ciotkamojaczęsto
opowiadałamiopanu.Jestpanjednymzjejulubieńców
i,obawiamsię,żerównieżjednązjejofiar.
—ObecnieladyAgatapatrzynamniekrzywo
—odparłDorianzzabawnymwyrazemskruchy.
—Przyrzekłemwzeszływtorektowarzyszyćjej
dojakiegośklubuwWhitechapelizapomniałemotym
