Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
MartynaGoszczyckaRW2010Potępienie
Wrzasnęłakrótko,aleprzenikliwie,poderwałasięnarównenogi,niemal
wpadającnastół.Wymacałanablacierękojeśćnożakuchennegoiwyciągnęłago
przedsiebie,trzymającoburączwdrżącychdłoniach.Gardłomiałaściśnięte,serce
waliłojakmłotem.
–Kimjesteś?–wybąkała.
Postaćstojącaprzydrzwiachbyławysoka,szczupłaibarczysta.Zpewnością
mężczyzna.Garbiłsięlekko,aleniezpowodustarości,raczejzracjiwyrobionego
nawyku.Jegotwarzkryłasięwcieniu,nadramieniembłyszczałarękojeśćkatany.Po
chwilibłysnęłyteżzęby,wyszczerzonewbezczelnymuśmiechu.
–Odłóżtentępynóż,Eliara.
Nóżsamwysunąłsięzjejdłoni;zadźwięczał,upadającnadrewnianąpodłogę.
Czerwonowłosazłapałasięzaoparciepobliskiegokrzesła,byniestracićrównowagi.
Wiedziała,kimjestintruz,znałatengłosizwrażeniaomałoniezemdlała.
–Haru...Cotytu...?
–Nieudawajgłupiej.
Wychynąłzcienia–blaskksiężycaoświetliłjegopoliczkiizmarszczoneczoło,
odbiłsięwczekoladowychoczach.Złapałzakatanęiopuściłramięwzdłużciała,
szurającostrzempopodłodze.Zbliżałsiędoniejleniwym,wręczdemonstracyjnie
powolnymkrokiem.Patrzyłananiego,przywołującwspomnienia.Zmieniłsię.Nie
byłjużdorastającymchłopcem,niebyłjużzuchwałymmłodzieńcem.Zmężniał,
spoważniał.Sposępniał.
–Niemusiałeśmnietakstraszyć–odezwałasięnadalzlękniona.–Jesteśtu
milewidzianyi...
–Milewidziany?–Parsknąłkrótkim,nieprzyjemnymśmiechem.–Przedkimś
milewidzianyminiechowasięinieucieka.Aprzecieżnatympolegałostatnirok
twojegożycia,prawda?
8
