Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
2
P
prowadzącejdoszkolnegowarzywnikaniedalekobudynkunauk
olekcjachwychodzęzeszkołyrazemzLuce.Nafurtce
ścisłychdostrzegamyprzewieszonydywanikFullera.
Obieśmiejemysięnawidokmokrejplamyibrokatu,którysprawia,
żedywanikwygląda,jakbygoprzyniesionoprostozdomuCullenów
zeZmierz
chu.
–Przebrałsięwinnąkoszulę–zauważaLuce.
–Tak.Misjazakończyłasięsukcesem.
–Szkoda,żeniezainstalowałyśmytamkamerki.
–Następnymrazem–odpowiadam.
Idziemywzdłużrzeki.Bujnedrzewanadnaszymigłowamiwydają
sięwysokienacałekilometry,przezcocałaścieżkajestukryta
wcieniu.
–Jakmyślisz,jakiewymyślądlamniewyzwanie?–pytaLuce.
–Ktowie–odpowiadamiwracammyślamidotego,copowiedział
miRhettprzedsaląmatematyczną.
Niedługoumnieiumoichprzyjaciółzrobisięciekawie.Niechcę
martwićLuce,bonapewnosięzestresuje,żeRhettwykombinujedla
niejcośstrasznego.Zresztąnajgorszewyzwanieprawdopodobnieitak
dostanęja.
–Pamiętaj,nierobimyniczegogłupiego.Możemyconajwyżej
zamienićfotografiewramkachwgabinecieFulleranazdjęciaTaylor
Swift.
Patrzęnaniązniedowierzaniem.
–Dlaczegowszyscymajątakąkrótkąpamięć?Pamiętaszchyba,jak
źleskończyłysięwyzwaniawzeszłymrokuidwalatatemu?
Lucetrącamnielekkoiodpowiada:
–Niktoniczymniezapomniał,Marley.Wszyscypamiętamy
iwtymrokujesteśmyprzygotowani.ZaczęstodajeszsięRhettowi
dociebiezbliżyć.Inawetniepróbujzaprzeczyć,tylkoonpotraficię
taknakręcić.
–Działanakażdziusieńkizmoichsiedmiubilionównerwów.
Luceśmiejesięiznówmnieszturcha.
–Tojestjegosupermoc.Aledokońcaszkołyzostałyjużtylkotrzy
