Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Pilne.Muszęsięodtegouwolnić.
–Poczekajchwilę.Przyciszęmuzykę.
Wyłączyłampospiesznieradio.Usiadłamwfotelu.Przymknęłam
oczy.Bardzolubięgosłuchać.Jegogłosmatakąciepłąbarwę.Bardzo
byłamciekawa,cojestażtakpilnego,żetrzebatopowiedziećodrazu.
–Mów!–szepnęłamdosłuchawki.
–Posłuchaj,Hanka,pospieszyliśmysięztymwszystkim.–Bartek
brzmiałobojętnieichłodno.–Musimyodwołaćślub–powiedział
zdecydowanymgłosem.–Trzebazobaczyć,jaktowszystkopotoczy
siędalej…Spadłotonanasjakgromzjasnegonieba.Jeszczedwa
tygodnietemuniktniewiedział,żejesteśchora…
–Ococichodzi?Przecieżmówiłeś,żetoniemaznaczenia
–szepnęłamdosłuchawki.–Mówiłeś,żewdwójkędamyradę,
żemiłośćprzenosigóry,czynicuda,żeporadzimysobieztąchorobą.
–Cośchwyciłomniezagardłoiniepozwalałomówićdalej.Może
dobrze.Wszystko,cobympowiedziała,byłobyrównieżałosne.
Zachowywałamsięjakidiotka.
–Odczekajmy…–udał,żenieusłyszałmoichsłów.
–Odczekajmy?Jaktoodczekajmy?–Wydawałomisię,
żeonżartuje.
Szumwgłowiezagłuszałmojesłowa.Sercebiłomijakszalone.
Tenuciskwgardlewydawałsięcorazmocniejszy.Hamowałoddech.
–Jawkażdymrazieniejestemgotowyopiekowaćsiętobąprzez
całeżycie–powiedziałlodowatymtonem.
Poczułamłzypodpowiekami.Światwokółmniezawirował.
–Nikimniepotrafiłbymsięopiekować.Napielęgniarzasięnie
nadaję…
Jegogłosdocierałdomniejakzzaświatów.
–Musisztozrozumieć.Toniejesttrudnedozrozumienia.
Wystarczytylkoodrobinawyobraźni.Niejesteśprzecieżażtaką
