Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Wtowarzystwachnaukowychzajmującychsięmedycynąpsychosomatycznąpsycholodzystanowią
zazwyczajlicznąiaktywnągrupę.WPolscenadająonitonpracomSekcjiMedycyny
PsychosomatycznejPolskiegoTowarzystwaLekarskiego,decydującwdużymstopniuoprofilu
cyklicznieorganizowanychkonferencjinaukowych.
Przedstawionetuzkoniecznościskrótowotendencjedominującewewspółczesnejmedycynie
psychosomatycznejzbliżajądomedycynybehawioralnejkierunkunastępnegowporządku
powstawania.
1.2.2.Medycynabehawioralna
Dziedzinatamaznaczniekrótsząhistorięniżmedycynapsychosomatyczna.Termin„medycyna
behawioralna”pojawiłsięporazpierwszynapoczątkulat70.ubiegłegowieku.Traktowanydosłownie,
sugerujemedycznyrodowód,tymczasemtopsychologowiezadecydowalizarównoowyodrębnieniu,jak
iocharakterzetegokierunku.Twórcymedycynybehawioralnejreprezentowaliokreślony
psychologicznyparadygmatteoretycznybehawioryzmiokreślonąorientacjęklinicznąterapię
behawioralną.Azatem,podobniejakwprzypadkumedycynypsychosomatycznej,pierwszyokres
medycynybehawioralnejcharakteryzowałsięjednolitympodejściemteoretycznymipraktycznym.
Zgodniezpodstawowymitezamibehawioryzmuobjawysomatycznetraktowanojakojednązform
zachowania,tyleżewadliwą,utrudniającąadaptację.Uważano,żepodobniejakkażdainnaforma
zachowaniapowstałyonewwynikuuczeniasię.Wpostępowaniuklinicznymusiłowanowyjaśnićich
uformowanie,odwołującsiędoodpowiednichprawidłowościteoretycznych.Charakterystycznedla
medycynybehawioralnejbyłojednakpodejściepragmatyczne,wyrażającesięzainteresowaniemnietyle
etiologiązaburzeń,ilemetodamiskutecznejterapii.Zaowocowałotorozwojemnowychtechnik
terapeutycznych,wykorzystującychprawidłowościuczeniasiędousuwaniaobjawówsomatycznych,jak
np.biofeedbackwceluobniżaniaciśnieniakrwi.
Początkowopróbyzastosowaniaparadygmatubehawiorystycznegodoterapiiobjawów
somatycznychcieszyłysięogromnymzainteresowaniemipopularnością.Niektórzyichzwolennicy
ogłaszaliprzewrótwleczeniutakichczęstychzaburzeń,jaksamoistnenadciśnienietętnicze(Mellibruda,
1984).Późniejszebadania,dotycząceodległychrezultatówterapiiibardziejzaawansowane
metodologicznie,nieprzynosiłyjużtakspektakularnychwyników.Byłotoświadectwemograniczeń
wynikającychznadmiernieuproszczonegopodejściadoobjawówsomatycznych.Ujęcie
behawiorystyczneignorowałobowiemznaczeniepsychologicznychmechanizmówpośredniczących,
pomijałoteżrolęczynnikówbiologicznychispołecznych.
Wkrótcepojawiłysięinnepróbykonceptualizacjiizdefiniowaniamedycynybehawioralnej,
podejmowaneniejakooficjalnienaspecjalniezorganizowanychkonferencjachwYale,kolejnowlatach
1977i1978.Wkonferencjachtychuczestniczylipsychologowieakademiccycieszącysiędużym
autorytetemnaukowym,jakIrvingL.Janis,RichardS.Lazarus,DavidMechanicczyNormanE.Miller,
atakżewybitniprzedstawicielemedycyny,socjologii,antropologiiorazinnychdyscyplinzajmujących
sięczłowiekiemijegozdrowiem.Wartotuzauważyć,żemałoktóryznowychkierunkówteoretycznych
ipraktycznychwpsychologiidoczekałsiępróbyujednoliceniaorazzdefiniowaniaprzeztakznakomite
grono.
Wysiłkitejgrupydoprowadziłydonowegoujęciamedycynybehawioralnej.Przedewszystkim
określonojakodziedzinęinterdyscyplinarnązajmującąsięzdrowiemichorobą.Oznaczałotonie