Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Nagleusłyszałskrzypieniedrzwiiwprogupojawiłasię
kobietawbiałymlekarskimkitlu.Miaładługie,ciemne
blondwłosyspiętewkucyk.Mogłamiećkoło
czterdziestulat,podkładidelikatnymakijażskutecznie
maskowałyzmarszczkiiprzebarwieniaskóry.Całości
dopełniałydługi,prostynosimięsistewargipociągnięte
błyszczykiem.NawidokAdamauśmiechnęłasię
delikatnie.
–Wreszciesięobudziłeś–powiedziałamiłymdlaucha
głosem.–Martwiliśmysięociebie.
–Cosięstało?–zapytałWolański,opadającnałóżko.
–Pękamigłowa.Pozatym–zawiesiłgłos–niczegonie
pamiętam.
–NazywamsięFlorentynaNiekraszijestemlekarzem
ośrodka.Czypozwolisz,żecięzbadam?–Spojrzała
naniego,wkładającdouszusłuchawkistetoskopu
zawieszonegonaszyi.
–Chybatak–bąknąłAdam,zdejmującgórnączęść
szarejpiżamy.
Kobietaprzyłożyłasłuchawkęstetoskopunajpierw
doklatkipiersiowejmężczyzny,apotemdojegopleców.
Wreszciemruknęła,zadowolona.Adammiałchwilę,aby
ocenićfiguręlekarki.Byłaniewysoka,choćdobrze
zbudowana.Zwróciłuwagęnajejstopy,naktórychmiała
założonegumowepantoflestylizowanenadrewniaki.
–Wszystkowporządku.Jesteśzdrowy–powiedziała.
–Jaktozdrowy?–Wolańskisięzdziwił.–Straciłem
pamięć.
–Toprzezwypadek,któremuuległeś.Musisz
odpoczywać,pamięćpowinnawrócić.
–Uderzyłemsięwgłowę?–dopytywałAdam.
–Toniecobardziejskomplikowane–wymamrotała
