Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
1
–Namiar!–Frostargnąłsięwfotelu,jakbychciałzerwaćpasy.Palcejegodłoni
zawisłynadpulpitemłączności.Wkabiniepociemniało.PochwyciłemkątemokaruchLuty
wstronęekranuiwtymsamymułamkusekundyprzykułomójwzrokpulsującezielone
światło.
Namiar.Śladwłasnegoświatawlabirynciegalaktycznychkorytarzy.Obecnośćludzi,
którzynaciebieczekają,którzyprzejęlistatekipoprowadzągotam,gdziebędąwiatr,
chmuryisłońce,horyzontilądpodstopami.
Tylkożetenlądwdoledawnojużprzestałbyćnaszymświatem.Jegomieszkańcy
przecięlinićłączącąichzZiemią,jednąztysięcyplanetuczepionychnajbliższychgwiazd.
Stacjanamartwymsatelicie,ostatniposterunekmacierzystejcywilizacjigospodarzyukładu,
zamilkłaczterylatatemu.Bateriejejlidarów,kierunkowychnadajnikówitachjonowych
antenczekałyślepeigłucheażdochwili,kiedywzenicie,niewyżejniżczterytysiące
metrówbłyśnienadnimiogieńrufowychdysz„Rubina”.
Nonsens.Niedorzecznośćrównieoczywistajakfakt,żenadajniknamiarowystacji
jednakpodjąłemisję.
Utkwiłemwzrokwniewielkim,prostokątnymekranie,któregodolnączęśćzasłaniał
szerokikaskLuty.Niemogłobyćwątpliwości.
–Nonsens–powtórzyłemnagłos.–Powinniwymyślećcoślepszego.
–Kto?–mruknąłpółgłosemLuta.
–Właśnie,kto?
–Kurs?–dobiegłmniepodniesionygłosFrosa.–Idziemytakdalej?
Niktnieodpowiedział.GłowaLutyprzesłoniłacałyniemalekrankalkulatora.Światła
czujnikówzamigotałyniespokojnie.Zgłębistatku,spozagrodziładunkowychi
energetycznychdobiegłonarastające,głuchedudnienie.
Powoli,jakbyniechętnie,symbolrakietyschodziłzliniibiegnącejśrodkiemgłównego
ekranu.Tobyłaodpowiedź.Nieskorzystamyzzaproszenia,odkogobyniepochodziło.
–Chmury–zabrzmiałwsłuchawkachspokojnygłosLuty.Uniosłemgłowę.Obiektywy
samoczynnieprzeszłynapodczerwień.Konturykraterówipasmgórskichwyostrzyłysię.
Czerńpróżnipozostałanadnami.Jeszczedwadzieścia,trzydzieścisekundiautomaty
skorygowałytorlotu.Poczułem,żemięśniemisięrozluźniają.Zmianakorytarza,kiedystatek
stoijużnaogniu,nienależydomanewrówprzyjemnych.Anibezpiecznych.Nawetw
znaczniewiększejodległościodlądu.Tymczasempodnamiwidniałojużjaknadłonipłytkie,
rozległezagłębienieowygładzonychkrawędziach,wktórecelowałypłomienistepalce
odrzutu.
–Chmury–powtórzyłLuta.
Ponowniezlustrowałemekrany.Tak,chmury.Zbita,białozłotamasa,przypominająca
nieskończonejwielkościbryłętłuszczu.Byliśmyjużpodnimi.Wzenicieczerniałjakby
pomniejszającysięwoczachwylotpionowejstudni.Droga„Rubina”.Pozatymśladu
jakiegośpojedynczegoobłoku,choćbyjednego,pędzonegowiatremstrzępkapary.Mogłosię
zdawać,żeugrzęźliśmymiędzydwomadotykającymisięniemalglobami,jednym
przypominającymmartwesatelitywielkichplanetnaszegoukładuidrugimniepodobnymdo
niczego,niedorzeczniepłaskim,jakbysprasowanymprzezniewyobrażalnąsiłę.
Zmieniłempołożenieekranu,szukającwzrokiemkresutejniecoprzygasłejjużteraz
płaszczyznyinagleogarnęłomnienajczystszeosłupienie.Kilkasekundtrwałembezruchu,
poczymbezwiedniesięgnąłemdopulpituioddaliłemobraz.
Tarczachmurnadnamiutworzyłaregularne,zmniejszającesięwoczachkoło.Jego
krawędzienajpierwpowoli,potemcorazszybciejodbiegałykugórze,okrąglały.
Równocześnieśrodekwypuczałsięwgigantycznychrozmiarówbalon.Jegobarwyprzygasły,
2
