Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
naporcelanowym,ręczniemalowanymtalerzuzzastawyhrabiego.
–Myślałam,żezanosiłeśjejśniadanie.–Kucharkabyłazdumiona
jegospokojem.Wszyscynazamkuwiedzieli,cołączytychdwoje.
–Zrobiłemto–odparłkamerdyner–aleniezastałemjejwpokoju.
Tacępołożyłemnastoliczku,jeślibędziemiałaochotę,tocośzje.
Wiesz,jakajestKlementyna.Nielubi,kiedyktośsięwtrąca.Ateraz
zcałąpewnościąznowucośknuje.
–Niemartwiszsię?
Henryoparłsięwygodnieodrewnianeplecykrzesła.Odetchnął
głęboko.
–Anitrochę–powiedziałzpełnąszczerością.–Wszystkomijuż
jedno.Niechsięnawetzatłukąnakupie,jawtymniemamzamiaru
braćudziału.
–Jesteśosobistymkamerdyneremhrabiego–przypomniała
mukucharka.Wtejrodziniesłużbabyłabardzoprzywiązana
dohrabiostwa,azwłaszczapokojówkiiosobistykamerdyner.Lecz
Henryodpoczątkubyłinny.
–Pamiętam.–Kiwnąłgłową.–Aletojużnicdlamnienieznaczy.
Zrezygnujęztejposady,jaktylkonadarzysiępierwszaokazja.
–Naprawdę?–Kucharkaniemogławtouwierzyć.–Gdzie
cibędzietakdobrze?
–Wszędzie–odparłstanowczo.–Możnipanowiezwyklenie
sąwzoremcnót,aleto,cozrobiłhrabiaAleksander,tonawetjakdla
mniezadużo.Awiesz,żeniemamzbytsurowychzasad.
–ChodzicioKate?
–Jasne.–Henryzacząłjeśćjabłkoszybciej,niżmiałzamiar,ale
zdenerwowałsięnasamąmyślopostępowaniuswojegopana.
–Pierwszyrazwżyciutakkogośpolubiłem.Trzymałemzanich
kciuki.Myślałem,żenaprawdęsiękochają.
–Przecieżniewierzyszwmiłość.–Kucharkausiadłanaprzeciw
niegoibezpytaniapoczęstowałasięjegojabłkiem.
–Pewnie,żenie–obruszyłsię.–I,jakwidać,mamrację.Ale
wtymprzypadkunawetjadałemsięnabrać.Uwierzyłem,żedziejesię
międzynimicośmagicznego.
–Niewiedziałam,żejesteśtakiromantyczny.
–Jateżnie.AleKatezłapałamniezaserce.Jakbybyłamojącórką
czycoś.Wkażdymraziedobrzejejżyczyłem–dodałiwrzuciłdoust
dużykawałekjabłka,żebyjużniemusiećwięcejotymmówić.
–Fakt–przyznałakucharka.–Jateżmamtakienieprzyjemne
uczuciepotejhistoriiijużchybaniebędęumiałaprawdziwie
